คำโปรย (ชั่วคราว)

 

นายผมเหรอครับ...เป็นนายพราน ล่าสัตว์เป็นอาชีพ

 

ถ้าใครอยากได้เนื้ออะไรสั่งนายผมได้ นายผมหาได้หมด

 

ยกเว้นหนึ่งอย่างที่ไม่รับ นายผมหวงมาก จะเก็บไว้กินเอง เนี้อไม่ค่อยเยอะแต่แซบ ...

 

 

“นายครับ ถ้าไม่กินให้ผมก็ได้ กำลังอยากหาลูกอม อมอยู่พอดีเลย”

 

จ่าจ้อนพูดขึ้นพร้อมกับบังคับพวงมาลัยรถให้วิ่งไปตามทางที่มองไม่ค่อยจะชัดเพราะสายฝนกำลังเทลงมาอย่างหนัก แต่เห็นนายนั่งจ้องอมยิ้ม ไม่พูดไม่จา แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ตั้งแต่ออกจากโรงแรมคุณพิจิตรจนจะเข้าเขตหัวหินนายยังไม่เลิกจ้องอีก จ่าจ้อนจึงอดแซวผู้เป็นนายไม่ได้

 

“แหม...แค่เขาให้อมยิ้มอันเดียว ดีใจยังกับพระให้ฤกษ์แต่งงานมาซะงั้น นี่ถ้าเขาตกลงเป็นแฟน นายไม่ช็อกตายไปเลยหรือ”

พิพากษ์ เก็บอมยิ้มใส่กระเป๋าเสื้อ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ว่าลูกน้องแซวอะไร นั่งอมยิ้มมองออกไปนอกรถอย่างคนอารมณ์ดี ทั้งๆ ที่ฝนตกหนักยังกับพายุ รถวิ่งแทบไม่ได้เลย

 

คนเอนหลังพิงเบาะรถ...เอามือแตะริมฝีปากตัวเองที่ยังคงหลงเหลือร่องรอยและกลิ่นหอมจางๆ จากมือเล็กของ อรุโณทัย อยู่ 

เด็กบ้า...เดี๋ยวนี้หัดถึงเนื้อถึงตัวผู้ชาย หน้าตาจิ้มลิ้มซะขนาดนั้นใครเขาจะกลัว ที่ถอยเพราะไม่อยากให้...หน้าอกเล็กๆ นั่น แบนเสียรูปทรงต่างหา

---

ป้ายกำกับ : พรานล่าเนื้อ จักรา

295
250 บาท

---