ฤทัยลักษมณ์

"ชีวิตนี้ผมจะรักคุณแค่คนเดียว แต่งงานกับผมนะ" สิ้นน้ำเสียงนุ่มทุ้มประโยคนั้น ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมคายราวกับเจ้าชายในเทพนิยายก็คุกเข่าลงต่อหน้าหญิงสาวมอมแมมแสนธรรมดาคนหนึ่ง ฝ่ายหญิงถึงกับน้ำตาพรั่งพรูด้วยความซาบซึ้งตรึงใจ เธอพยักหน้าแรงๆ แล้วก้มลงไปกอดผู้ชายหน้าหล่อแต่งตัวดูดีด้วยชุดสูทผ้าไหมอิตาลีทันที เสียงเพลงบรรยายความรักหวานซึ้งตรึงจิตลอยมาตามสายลม จนผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างพากันอมยิ้มมีความสุขไปกับทั้งสองคน จากนั้นชายหนุ่มผู้ดีไปทุกกระเบียดก็จุมพิตหญิงสาวและแล้ว อวสาน ละครมันคือละคร

คุณผู้ชมที่นั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์ได้แต่โอดครวญ ในละครอะไรๆ มันก็ดูดีมีความสุขไปเสียทุกอย่าง แต่ชีวิตคนมันเหมือนอย่างในละครเสียที่ไหนการแต่งงานมันไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นจุดเริ่มต้นของหลายๆ สิ่งต่างหาก ทำไมไม่มีคนเอามาทำละครบ้างล่ะว่าตอนจบพระเอกแก่ลงพุง นางเอกมีลูกแล้วก็แก่โทรมเป็นสาวทึนทึกจนพระเอกหนีไปมีเมียน้อยและเกิดเป็นปัญหาสังคมอย่างทุกวันนี้ หญิงสาวคนหนึ่งได้แต่คิดเย้ยหยันอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะ "ฮือๆๆ" เสียงร้องไห้เหมือนคนญาติเสียดังขึ้นข้างกาย จนคนที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยยอดไม่ได้ที่จะเหลียวไปมองเพื่อนสาวผู้มีอารมณ์อ่อนไหวกำลังอินกับละครเกาหลีจนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้

เมื่อไหร่ไอ้ละครประโลมโลกที่ไม่ได้เป็นความจริงนี่มันจะหายไปจากสังคมโลกเสียทีนะ สาวเจ้าของความคิดส่ายหน้าไปมาอย่างระอากับความอ่อนโยนสนิมสร้อยของเพื่อน เธอรีบปิดดีวีดีละครชุดของเกาหลีทันที "จะร้องไห้ทำไมแก้ว ก็แค่ละคร" "เธอไม่เห็นหรืออบ พระเอกรักนางเอกมากเลยนะ" หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า "อบ" ส่ายหน้าพลางเบะปากไม่เชื่อนัก ความรักจีรังยั่งยืนเป็นหมื่นๆ ปีเหมือนอย่างในละครน้ำเน่าน่ะหรือ ไร้สาระ "แล้วนั่นจะไปไหนล่ะอบ" "กลับบ้านน่ะสิ โอ่งโทร มาบอกว่าแม่ให้กลับเร็ว มีเด็กจะมาเรียนขิมกับฉันน่ะ" "ถ้าอย่างนั้นเอาขนมไปฝากน้าบัวด้วย" แก้วกัลยากุลีกุจอไปเอาขนมทองเอกที่อยู่ในครัวมาส่งให้เพื่อนสนิท "เยอะไปนะแก้ว แม่เธอไม่เก็บไว้ทำอะไรหรือ" "ไม่หรอก ฉันหรอกกินขนมไทยน่ะ แม่ครัวเขาเป็นชาววังเก่า พอได้ยินว่าอยากกินก็เลยทำเสียเยอะแยะเชียว กินไม่ไหวหรอก ฝากให้น้าบัว นายโอ่งแล้วก็พวกคณะลิเกกินด้วยก็ได้" "ขอบใจมากกแก้ว ไปก่อนนะ เจอกันวันจันทร์" "โชคดีอวบ"

"ฉันชื่ออบ ไม่ใช่อวบ" คนอวบระยะเริ่มต้นแหวกลับแล้วเดินเทิ่งๆ ออกนอกบ้านไปทันที ท่าทางห้าวเกินหญิง แก่นเซี้ยวเข็ดฟันของอบ หรืออีกนัยคือโอบฤทัย คีตดำรง คนนี้ทำให้ผู้เป็นเพื่อนอดหัวเราะไม่ได้ เธอโบกมือไล่หลังไปจนเพื่อนลับสายตา โอบฤทัยเดินทางกลับมาถึงบ้านที่อยู่ริมแม่น้าเจ้าพระยาในเวลาถัดมา เรือนไทยหลังใหญ่นี่เป็นของตกทอดมาจากพี่สาวของแม่ที่ยกครัวไปอยู่ต่างประเทศ ในช่วงเวลาที่แม่ย่ำแย่ที่สุดในชีวิตก็มีเพียงพี่สาวของแม่และลูกๆ เท่านั้นที่ให้กำลังใจไร้เงาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเธอ แล้วอย่างนี้จะให้เธอเชื่อหรือว่าความรักอย่างในละครมันมีจริง หญิงสาวฮึดเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที นึกถึงพ่อผู้ให้กำเนิดคราวใดก็ต้องอารมณ์เสียทุกครั้ง เธอจ้ำพรวดๆ เข้ามาในบ้านสวนของตัวเอง จนกระทั่งเห็นระเด่น ลุงเจ้าของคณะลิเกข้างบ้านมาทำลับๆ ล่อๆ อยู่ที่ริมรั้ว ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังจะเอากับข้าวฝีมือเรไรลูกสาวมาอ้างเพื่อเจอหน้าแม่ของเธออย่างแน่นอน

"อย่างกับระเด่นจรการหลงรักนางบุษบาแน่ะ" โอบฤทัยค่อนขอดในใจแสร้งกระแอมเสียงดังจนระเด่นยิ้มแหยแล้วหันมาฝากกับข้าวผ่านเธอแทนเพราะรู้ฤทธิ์เดชของ "อบเชยลูกแม่บัว ที่เขาลือกันไปทั้งบาง "ลุงฝากไปด้วยแล้วกัน พอดีเรมันทำแกงเลียงกุ้งสดมาร้อนๆ อร่อยนะกุ้งตัวโตเชียว เจ้าสิงห์มันงมมาได้" "ขอบคุณจ้ะลุงเด่น เดี๋ยวอบเอาไปให้แม่เอง แล้วนี่โอ่งอยู่บ้านลุงหรือเปล่าจ๊ะ" เธอถามถึงน้องชายตัวแสบที่เป็นมือระนาดตัวสำรองให้คณะลิเกของระเด่น "เดี๋ยวลุงไปตามมาให้" "ไม่เป็นไรลุง แม่ยังไม่กินข้าวหรอก" ทุ่มนึงโน่นแหละ เดี๋ยวฉันมาตามได้โอ่งเองนะ" "ให้แม่บัวมาตามก็ได้" โอบฤทัยค้อนควัก จนระเด่นต้องล่าถอยไปตั้งหลักใหม่ แม้ตลอดเวลาสิบปีที่ผ่านมาจะยืนยันได้ว่าระเด่นจริงใจกับแม่ของเธอเพียงไร แต่เธอก็ไม่ยอมให้แม่ลงเอยกับใครง่ายๆ เพราะขนาดพ่อผู้ให้กำเนิดเธอหน้าตาดี ชาติตระกูลดี ยังหลอกแม่เธอเป็นเมียน้อยได้เลย แล้วประสาอะไรกับคนหน้าตาบ้านๆ รูปไม่หล่ออย่างระเด่นจรกรนี

โอบฤทัยไม่ไว้ใจผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ใครจะบอกว่าผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยายแล้วละก็ โอบฤทัยจะขอค้านให้หัวชนฝาตายไปเลย เพราะขนาดพระเอกในวรรณคียังมีเมียน้อยทีละสามสีคน แล้วจะให้เธอปล่อยให้แม่ผู้แสนสง่าและบอบบางไปผจญพวกเสือสิงห์กระทิงแรดอีกครั้งน่ะหรือ ไม่มีทางเสียหรอกเธอไม่กล้าเสี่ยงให้แม่ต้องเสียใจอีกต่อไปแล้ว เพราะผู้ชายดๆ มันตามหมดโลกไปแล้ว

---

ป้ายกำกับ : ฤทัยลักษมณ์ กรรัมภา

385
308 บาท

---