น้ำค้าง สาวน้อยแสนซื่อถูกพรากพรหมจรรย์ไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงต้องมาอยู่ในความปกครองของ นายหัวคีรี หนุ่มวัยสามสิบห้าผู้แสนเย็นชาและว่ากันว่าเขาไม่มีหัวใจ ภายใต้ท่าทีดุๆ และแข็งกระด้าง น้ำค้างกลับสัมผัสได้ถึงการดูแล ใส่ใจ แม้ไม่ได้รัก จากที่เคยหวาดกลัว และมองว่าเขาเป็นบาดแผลในชีวิต นานวันเข้า เธอจึงพบว่าแรงต้านทานในหัวใจตัวเองเริ่มพังทลายไป ติดตรงเขายังเป็นคีรีคนเดิมที่ใจแข็งยิ่งกว่าหินผา แล้วน้ำหยดเล็กๆ อย่างเธอจะสั่นคลอนหัวใจเขาได้หรือ... +++++++++++ “สำหรับฉัน...นี่คือการรับผิดชอบ” “แล้วถ้าหนูไม่ต้องการความรับผิดชอบของนาย แต่อยากกลับบ้านล่ะคะ” “ก็ย่อมได้” เขาตกลงใจง่ายกว่าที่น้ำค้างจะคาดคิดเสียอีก “แต่นั่นคือหลังจากที่ฉันมั่นใจว่ากลับไปแล้วเธอจะไม่ถูกใครหลอกเอาไปเร่ขายง่ายๆ อีก” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาจะต้องคอยตอกย้ำซ้ำเติมแผลในใจหล่อนด้วย เขาหวังดีจริงๆ หรือแสร้งทำเป็นหวังดีทั้งที่ในใจหวังตักตวงกันแน่ “หนูจะถูกใครหลอกไปขายอีกหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย! เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ถ้านายไม่ได้อยากฉวยโอกาสซ้ำเติมจริงๆ นายก็น่าจะปล่อยหนูไปมีชีวิตของหนู” “แน่ใจเหรอว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ชายหนุ่มก้าวมาชิด เล่นเอาน้ำค้างผงะถอยกรูดไปชนผนังบ้าน แต่ไม่ทันไรเขาก็ตามมากักกันหล่อนไว้ในพื้นที่แคบๆ ดวงตากลมโตมีประกายหวาดหวั่นเมื่อประสานกับดวงตาคู่คม “สามวันสามคืนมานี้เราก็ทำกันตั้งสิบหกครั้ง ถ้ารวมที่ไนต์คลับด้วยก็เป็นสิบแปดครั้ง แถมเธอยังถึงจุดสุดยอดทุกครั้ง” น้ำค้างหน้าร้อน ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะนับไว้ด้วย ทั้งๆ ที่หล่อนไม่ทันได้นับ เพราะบางครั้งหล่อนก็หลับๆ ตื่นๆ แต่เวลาเดียวกันก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเป็นอย่างที่เขาพูดทุกครั้ง “สิบแปดครั้งแห่งความฟิน...” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “ฉันเพิ่งรู้ว่านั่นคือสิ่งที่คนไม่ได้เป็นอะไรกันสามารถ ‘ทำกัน’ ได้”