“ผมคงดูแย่มากในสายตาคุณเลยซินะ” เขาพูดอย่างไม่มีหวัง เพราะรู้ว่าถึงยังไงหล่อนก็ไม่มีวันรักเขาได้ หมอปัณณวัฒน์คนเดียวเท่านั้นที่เป็นหนึ่งในใจของหล่อนมาตลอดและก็คงจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป บัวชมพูมองแผ่นหลังกว้างกำยำของชายหนุ่มนิ่ง ‘ใช่...เขาดูแย่มากในสายตาของหล่อน แต่ก็ไม่เคยมีสักวินาทีที่หล่อนจะหยุดรักเขาได้’ หญิงสาวคิดในใจอย่างเจ็บปวด และทรมานกับความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้เหลือเกิน “ที่เงียบก็แสดงว่าใช่” เขาสรุปความเงียบของหญิงสาวเป็นการยอมรับ บัวชมพูอยากจะพูดบอกความรู้สึกข้างในของตัวเองแทบขาดใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ ออกมา กลัวว่าจะถูกเขาหัวเราะเยาะเย้ยเอาเปล่าๆ “แต่ถึงคุณจะเกลียดผมมากแค่ไหนก็ตาม ผมก็คงไม่มีวันปล่อยคุณไปจากผมเด็ดขาด” ชายหนุ่มหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว “ทะ...ทำไม...” ถามเสียงสั่นรู้สึกหัวใจเริ่มพองโต ชายหนุ่มจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่สวย ‘เพราะว่าผมรักคุณ’ เขาเหมือนจะบอกประโยคนี้ผ่านทางสายตา แต่ทางคำพูดที่เขากำลังจะพูดออกมามันช่างสวนทางกับความรู้สึก ชนิดหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว “เพราะผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปเสวยสุขกับหมอ ในขณะที่น้องสาวผมต้องนั่งน้ำตาตกในเป็นอันขาด”
|