พิชยุทธ..ยิ่งรักมากก็ยิ่งเจ็บมาก เพราะฉะนั้นชาตินี้จะไม่จขอรักใครอีกแล้ว โดยเฉพาะเด็กใจแตกที่แกล้งทำเป็นใสซื่อ ทำไมคนอย่างเขาจะแยกไม่ออกระหว่างเสแสร้งกับไร้เดียงสาจริงๆ ในเมื่องครั้งนึง เขาเคยรักผู้หญิงแบบนี้มาก่อน // นันทิตา..อนาคตของเธออาจต้องดับวูบไปแล้วในวั้นนั้นหากไม่ได้เขา เขาจึงเป็นทั้งผู้มีพระคุณและคนที่เธอรักหมดใจ แต่สำหรับเขา เธอคงเป็นแค่ผู้หญิงไร้ค่าที่เอาไว้ใช้ระบายอารมณ์เท่านั้น บางครั้งเขาแสนดีและอบอุ่นจนเธอหวั่นไหว แต่บางทีเขาก็ร้ายจนเธอต้องมีน้ำตา // "หึๆ นึกว่าอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้เองหรอ ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ได้รักฉัน .. ก็ดี เธอไม่ได้รักฉัน ฉันก็ไม่ได้รักเธอ ไม่มีความรักมีแต่ความไคร่ล้วนๆ" มือหนากระชากสาบเสื้อชุดนอนของเธอออกจากกัน จนะกระดุมหลุดกระเด็นไปหลายเม็ด กดปลายจมูกและริมฝีปากไปบนผิวเนื้อขาวนวลเนียนที่ปรากฏตรงหน้าสูดดมกลิ่นหอมและลองลิ้มชิมรสความหวานของผิวกายสาวที่เนียนนุ่มน่าหลงไหล นันทิตานอนนิ่ง น้ำตาไหลเป็นสาย เรือนกายสั่นสะท้าน แม้เขาคือคนที่เธอรักแต่มันเจ็บปวดเหลือเกินที่เขาไม่ได้ทำแบบนี้กับเธอด้วยความรักหรือคิดจะทะนุถนอมเธอเลยแม้แต่น้อย...
|