“คุณต้องการเท่าไหร่ ?”

“คะ !?” หญิงสาวงงงันกับคำถามที่ผ่านริมฝีปากบางสีแดงสดนั้นออกมา

“บอกมาเลยว่าคุณต้องการเงินเท่าไหร่ เพื่อแลกกับการออกไปจากชีวิตของภวัตซะ”

เขาบอกด้วยน้ำเสียงกระด้างและแสดงท่าทางรังเกียจหญิงสาวชัดเจน

มุกตาภาหันกลับมาจ้องหน้าผู้ชายปากเสียอย่างไม่นึกไม่ถึง ดวงตากลมโตจ้องตอบอีกฝ่ายอย่างท้าทาย

ริมฝีปากอิ่มระเรื่อคลี่ยิ้มนิดๆ แล้วสวนกลับด้วยน้ำเสียงกวนประสาท

“ขอโทษนะคะ ตัวของฉันไม่มีราคาเพราะฉันไม่ได้คิดจะขาย แต่ถ้าคุณอยากจะจ่ายนักล่ะก็…คิดว่าคุณคงไม่มีปัญญาจ่ายหรอก

เพราะถ้าฉันจะคิดค่าตัว ฉันก็จะคิดแค่…เท่ากับทุกอย่างที่คุณมี” หญิงสาวพูดจบก็ยิ้มเยาะด้วยความรู้สึกสาแก่ใจ

คนที่ชอบดูถูกคนอื่นแบบนี้ต้องเจอเสียบ้าง !

“ผู้หญิงราคาถูกอย่างคุณไม่มีค่าพอสำหรับทุกอย่างของผมหรอกมุกตาภา ยังไงซะภวัตก็ต้องแต่งงาน

เท่าที่ผมยอมเสนอเงินซักก้อนให้คุณก็ถือว่าเป็นการกรุณามากแล้ว แต่ถ้าคุณไม่เอา แต่จะรอจนถึงวันที่ถูกเขี่ยกระเด็นออกไปก็ไม่เป็นไรนะ ตามใจ”

นอกจากสายตาดูถูกแล้วคำพูดของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับอาวุธร้ายที่ใช้เชือดเฉือนคู่ต่อสู้ให้แดดิ้นตายด้วยความโมโหจนแทบกระอักเลือด

หญิงสาวกำมือแน่น ไม่คิดว่าพี่ชายของภวัตจะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้