“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ”ธาราพยายามดิ้นให้หลุดจากการอุ้มของคีรี ปากก็ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ มือก็ทุบตัวคีรีอย่างพันละวัน แต่คีรีก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร แค่หมัดเล็กๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งถูกวัวเตะยังเจ็บกว่าอีก “ปล่อยฉัน ไอ้โจรห้าร้อย ปล่อยฉันเดี๋ยว ไอ้สารเลว ไอ้คนชั่ว ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” ธารายังไม่ลดละความพยายาม “ตะโกนไปเหอะ ไม่มีใครได้ยินเสียงคุณหรอก” คีรีทำเสียงเข้มใส่ “ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน”ธาราตะโกนใส่หน้าคีรี คีรีเดินมาถึงรถเปิดประตูข้างคนขับโยนธาราลงไปที่เบาะนั่ง พร้อมกับดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้ “อยู่เฉยๆ เข้าใจไหม ถ้าคุณไม่อยากเป็นศพนอนอืดอยู่ข้างทาง”คีรีขู่สำทับอีกรอบ “แล้วแกจะพาฉันไปไหน แกจับตัวฉันมาทำไม หรือว่าแกเป็นโจรเรียกค่าไถ่” คีรีไม่ตอบ กลับปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมขึ้นมานั่งตรงคนขับ ปิดประตูแล้วขับรถต่อไป “แกอยากได้เท่าไหร่ว่ามา”ธาราวี้ดใส่หูเขา คีรียังเงียบเหมือนเดิม ไม่สนใจเสียงแว๊ดๆ ของธารา สายตาของเขามุ่งตรงไปยังข้างหน้ามองตามถนนไปเรื่อยๆ ในใจของเขากำลังครุ่นคิดว่าจะจัดการผู้หญิงคนนี้อย่างไรดี ที่จะทำให้พ่อเลี้ยงประสิทธิ์เจ็บปวดอย่างสาสม ให้รู้จักกับความสูญเสียของรัก ฆ่าทิ้งหมกป่าแถวนี่ไปเสียก็คงไม่สาแก่ใจ อีกอย่างพ่อกับแม่เขาก็ไม่เคยสอนให้เขาผิดศีลห้า หรือจะปล่อยทิ้งไว้กลางป่าให้หลงป่า อดน้ำอดข้าวตายเสียเลยดีไหม
|