เนื้อเรื่องย่อ : “เจ็บมากไหม”หลงเยี่ยอิ่งยกข้อมือหญิงสาวซึ่งแดงเป็นรอยนิ้ว จากน้ำมือของเขา “เจ็บสิ กำมาได้...”ลินินแหวเสียงเบาหวิว “ถ้าอย่างนั้นผมจะทายาให้” มาเฟียหนุ่มใช้ริมฝีปากซับความเจ็บปวด “แก้มคุณแดงจัง นี่ก็เพราะผมอีก ผมจะทายาให้” ริมฝีปากหนาไล้ซับแก้มนวลทั้งสองข้าง เมื่อผละออกมา เขาก็ใช้นิ้วเกลี่ยไปตามขอบริม ฝีปาก ดวงตาสีนิลทอดมองหวานเชื่อมปานน้ำผึ้งเดือนห้า “ว้า...รู้สึกว่าแผลที่ปากยังปิดไม่สนิท”เขากล่าวอย่างเอาแต่ใจ ใช้บาดแผลเป็นข้ออ้าง ใช้ริมฝีปากจูบไล่ความเจ็บปวดรอยแดงที่ชักเริ่มเห่อมาก เขาไล่เวียนจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างบาง อ่อนปวกเปียก แล้วหลงเยี่ยอิ่งก็ลืมเลือนว่าตัวเองเป็นหมอ ลินินก็จำไม่ได้แล้วว่าถูกจับเป็นคนไข้ ตอนนี้สมองมีเพียงแค่ความต้องการที่ลุกโชติช่วง ร่างหนาซุกไซ้หัวไหล่ด้านซ้าย กระซิบเสียงเบา ชิดปากนุ่ม “ผมรักคุณ เป็นของผมเถอะนะ”
|