พลิ้ว นันตา นพรัตน์เมฆินทร์ ถูกจำกัดความให้เป็นมนุษย์ที่อยู่ในระดับ ‘ห่วย’ มาตั้งแต่เธอจำความได้ หญิงสาวเรียนไม่เก่ง ทำอาหารไม่เอาไหน หยิบจับงานอะไรไม่เป็นเลยแม้แต่อย่างเดียว ตลอดชีวิตยี่สิบสี่ปีกว่าๆของเธอหมดเวลาไปกับการกิน นอน และชอปปิงเท่านั้น! เดือดร้อนถึงคุณปู่ที่อยากจะให้หลานสาว ‘เอาไหน’ จึงส่งไปอยู่กับตัวช่วยคนเก่ง เอกภักดิ์ ภักดีจิตต์ เจ้าของร้านกาแฟที่แสนเด็ดขาดในการปราบพยศแม่มดตัวร้ายและมุ่งมั่นตั้งใจที่กุมหัวใจเจ้าหล่อนให้อยู่หมัด! “นายไม่มีสิทธิ์มาพูดคำว่าห่วยแตกกับฉัน!” หญิงสาวประกาศกร้าว เธอเกลียดคำๆนี้ เกลียดที่สุด เกลียด! เกลียด! เกลียด! “คุณตบผมเหรอ?” เอกภักดิ์ย้อนถามสีหน้าท้าทายอย่างสุดแสน “ใช่! หึหึ ...ถือว่าแทนคำขอโทษจากนายก็แล้วกัน” “ถ้าตบของคุณแทนคำขอโทษ งั้นคุณก็ต้องจ่ายคำขอโทษมาให้ผมด้วยเหมือนกัน” เสียงของเขาหนักแน่นพอๆกับมือที่จับต้นแขนของเธอ แววตาที่เคยอบอุ่นจริงใจของชายหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นดุดันเคืองโกรธ “คุณตบ...ผมจูบ!
|