จุมพิตรา ไม่มีทางเลือก
เธอจำต้องทนอยู่กับผู้ชายคนนี้ตั้งสิบสี่วันเชียวนะ เธอต้องบ้าตายแน่ๆ
โอ๊ยตาย... แล้วเธอจะอยู่กับเขาได้ยังไง
ในเมื่ออะไรที่ลืมไปแล้ว... อะไรที่ทำเป็นลืม... อะไรที่ลืมไม่ได้...
กำลังกลับมาก่อกวนหัวใจอีกครั้ง
เรื่องราวของผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง กับผู้ชายตัวไม่เล็กอีกคนหนึ่ง
ท่ามกลางบรรยากาศ โลว์แมนติก’ ที่เหตุการณ์ไม่คาดคิดมักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ
แล้วสิบสี่วันต่อจากนี้อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง 
จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปไหม 
อาจจะไม่มีอะไรเปลี่ยน... หรือไม่เคยเปลี่ยน...

“นานมากแล้วที่พี่ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้” เขาโคลงศีรษะ หัวเราะเบาๆ 
“ต้องแกะตรงไหนก่อนนะ” 
สีแดงจากแก้มลามไปถึงใบหู เธอไม่ได้ร้องขอให้เขาทำมันให้เธอ 
แต่นานมากแล้วแน่หรือที่เขาไม่ได้ถอดชุดชั้นในให้ผู้หญิงที่ไหน... 
คอร์เซตที่รัดรึงทรวงอกค่อยๆคลายออก 
“ขอบคุณที่พีี่...” เธอหมุนตัวกลับ เตรียมไล่เขาออกไป ทว่าเท้าของเธอพันเข้ากับชายกระโปรงกรุยกราย
“อ๊ะ” เธอเสียหลัก โถมเข้าหาอ้อมกอดของเขา หน้าของเธอซุกอยู่ที่ซอกคอของเขา 
เธอหอบหายใจ อากาศที่สูดเข้าปอดเจือด้วยกลิ่นโคโลญที่ผสมกับกลิ่นเหงื่อจางๆและแอลกอฮอล์
“เกือบไปแล้วสิ” เสียงห้าวกลั้วหัวเราะดังชิดริมหู
ทรวงอกของเธอเบียดชิดอยู่กับแผงอกหนั่นแน่นของเขา 
ไรขนสากระคายเสียดสีกับยอดอกเปลือยเปล่าของเธอ 
ความเสียวซ่านแล่นวาบลงไปสู่ท้องน้อย
“เงยหน้าขึ้น”
“อะไรนะ” เสียงของเขาบอกความไม่เข้าใจ
“บอกให้เงยหน้าขึ้นเดี๋ยวนี้” เธอดันคางของเขาขึ้น มืออีกข้างยันไหล่ของเขา ดันตัวออกห่าง 
“อย่ามองลงมานะ” ถ้าเขามองลงมา ต้องจ๊ะเอ๋กับหน้าอกของเธอแน่ 
แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ จุมพิตราเลื่อนมือที่ยันไหล่ขึ้นมาปิดตาของเขาเอาไว้
ก่อนที่เขาจะเห็นทรวงอกเปล่าเปลือยของเธอ 
พยายามที่จะไถลลงมาจากตักของเขา แต่ว่ามัน... ติด
“มันติดอะไร” ก้มหน้ามอง..