“คุณทำแบบนี้... คุณดาวเธอจะรู้สึกเสียใจแค่ไหนคุณคง...” “ผมไม่แคร์ คนที่ผมแคร์ตอนนี้ก็คือคุณ” “แต่ฉัน...” “เลิกปฏิเสธใจตัวเองสักทีได้ไหม ทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน ผมรู้นะว่าคุณเองก็อยากจะสัมผัสความรักของเรา แต่แล้วคุณก็พยายามสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อปิดกั้นมัน” “ก็ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะไม่ผิดไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะไม่มีใครต้องเสียใจ ฉัน...” “แล้วผมล่ะ คุณเคยแคร์ไหม” ชายหนุ่มถามด้วยแววตาสั่นระริก“ฉัน...แคร์สิ แต่ฉัน...” นิลยาไม่รู้จะพูดยังไงในเมื่อเธอเองก็รักเขา แต่ถึงยังไงสายตาของคนอื่นที่มองเราก็สำคัญกว่าอยู่ดี “ความต้องการของคนอื่น สำคัญ...และมาก่อนความรักของผมสินะ” วีรเทพพูดเสียงเรียบ “ตอนนี้ผมพิสูจน์แล้วว่าผมไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับดุจดาว แต่คุณก็ยังหาข้ออ้างไม่ยอมรับเรื่องของเรา ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าที่จริงคุณรักผมหรือรักใครกันแน่...” ชายหนุ่มพาลไปถึงใครอีกคนที่เธอให้ความสนิทสนม “ถ้าคุณหมายถึงเคน...” “เหอะ เดี๋ยวนี้สนิทถึงขั้นไม่มีคำว่าคุณนำหน้าแล้วงั้นสิ” “ถ้าคุณหมายถึงคุณเคน... เราเป็นแค่เพื่อนกันและฉันไม่มีวัน...” “พิสูจน์สิ” วีรเทพพูด นิลยาเม้มปากแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรง หญิงสาวเดินเข้าไปชิดกับร่างสูงของชายหนุ่ม ก่อนจะโน้มตัวเขาเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม วีรเทพไม่คิดว่าเธอจะพิสูจน์ด้วยวิธีนี้ จึงอึ้งไปหลายวินาที แต่ด้วยความเชี่ยวชาญแล้ว เขาก็ปรับตัวให้เป็นปกติได้โดยการจูบตอบหญิงสาว
|