โดย อารตี สำนักพิมพ์พาเพลิน พิมพ์ครั้งแรก มีนาคม 2550 หนา 240 หน้า เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ น้ำเสียงนุ่มละมุนเขาแฝงด้วยความอาฆาตมาดร้าย พวกเผด็จการชั้นต่ำ หล่อนพูดอีกครั้ง และรอวันโลกาวินาศ เมื่อสีหน้าเขาแทนที่ด้วยรอยยิ้มบางๆ อารมณ์โกรธหล่อนเปลี่ยนเป็นความเดือดดาล นั่นคุณขำมากหรือไว มิสเตอร์ราชิด เธอจะต้องเรียกฉันว่าท่านชีคราชิด เขายกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง ดังนั้นหล่อนจึงเห็นความโหดเหี้ยมซ่อนอยู่เบื้องหลัง และสิ่งที่ฉันขำก็คือความจริงว่า หากตอนนี้เราสองคนอยู่ในประเทศของฉัน ฉันคงจะตัดลิ้นเธอเพราะความยโสของเธอ เหงื่อหยดหนึ่งผุดขึ้นที่หน้าผากอารีน่า หล่อนแน่ใจในเจตนารมณ์ แต่ในชั่วขณะนั้น หล่อนฉุนขาดเกินกว่าจะมากังวลเรื่องคำพูดและการกระทำที่เหมาะสมไม่ใช่ว่าชั่วชีวิตที่ผ่านมา หล่อนจะไม่เคยชินชังใครเท่ากับที่ชิงชังคริสโตเฟอร์ อัลราชิค ปล่อนฉัน อารีน่าพูด ส่งเสียงฮึดฮัดขณะบิดตัวเพื่อเป็นอิสระจากมือที่ขยุ้มเสื้อยืด ให้ตาย ปล่อยฉันนะ เขาปล่อยหล่อน คลายมือที่กำอยู่ด้วยความรวดเร็วอย่างไม่คาดฝันจนหล่อนเซไปด้านหลัง หล่อนยืนจ้องผู้ชายคนนี้เขม็ง คนที่บุกรุกห้องหล่อน ทรวงอกหล่อนขยับขึ้นลงภายใต้เสื้อยืดผ้าฝ้ายเนื้อบาง และเป็นครั้งแรกที่เขาจ้องมองหล่อน มองอย่างเป็นเรื่องเป็นราว จนหล่อนเกือบรู้สึกได้ถึงสัมผัสจากแววตาสีเงินเมื่อเขากวาดมองหล่อนตั้งแต่ศรีษะจรดเท้าเขาสำรวจผมยุ่งเหยิงเหมือนเพิ่มลุกจากเตียงของหล่อน เสื้อยืดผ้าฝ้าย และเรียวขายาวเปล่าเปลือย...
|