“คงดีใจล่ะสิที่ฆ่าลูกของผมได้” วศินถามเสียงขรึมสายตาจ้องมองเอมอัชฌาอย่างเอาเรื่อง เขาอยากจะฆ่าเธอนัก แต่ถ้าเธอตายแล้วใครจะมาชดใช้ให้ลูกของเขาล่ะ

                “ฉันไม่” เอมอัชฌาพยายามที่จะปฏิเสธแต่วศินเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนว่า

                “ไม่ต้องมาแก้ตัว ผมรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว คุณตั้งใจฆ่าลูกของผมเอมอัชฌา คุณใจร้ายมาก” วศินตวาดลั่นก่อนจะเข้าไปจับบ่าบอบบางไว้ทั้งสองข้างและเขย่าอย่างไม่เบามือจนร่างบางหัวสั่นหัวคลอน

                “คุณทำได้ยังไง คุณฆ่าลูกของผมได้ยังไงฮะ”

                เอมอัชฌารู้สึกเจ็บจนใบหน้าเรียวสวยที่ซีดเซียวเหยเกแต่ก็ไม่ได้ทำให้วศินเบามือลงเลย เพราะว่าเขารู้สึกเจ็บกว่าเอมอัชฌาหลายร้อยเท่า

                “ปล่อยนะคุณวศิน ฉันเจ็บ” เอมอัชฌาร้องบอกเมื่อทนไม่ไหว เธอเจ็บทั้งกายและใจ แต่คงไม่มีใครสนใจ เพราะเธอไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้น เธอมันก็แค่หมากตัวหนึ่งในเกมแก้แค้นของวศินเท่านั้นแหละ และถ้าเขาเบื่อเมื่อไหร่เขาก็จะเขี่ยเธอทิ้งไปอย่างที่เขาบอกเพื่อนของเขาในคืนนั้น

                เมื่อได้ยินดังนั้นวศินจึงหยุดเขย่าร่างบาง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากบ่าซ้ำยังออกแรงบีบบ่าบางให้มากขึ้น โดยไม่สนใจเลยว่าเอมอัชฌาจะรู้สึกเจ็บเพียงใดสายตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่หวาน

                “รังเกียจผมนักใช่ไหมถึงต้องฆ่าลูกของผม ทนไม่ได้ใช่ไหมที่จะต้องอุ้มท้องลูกของผม” วศินถามเสียงเครียด

                “ใช่ ฉันเกลียดคุณ และก็เกลียดมากด้วย ปล่อยนะคุณวศิน ปล่อยฉันนะคนบ้า ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ” เอมอัชฌาโต้กลับอย่างหมดความอดทน เธอจะไม่ขอทนอีกต่อไปแล้ว วศินจะฆ่าเธอก็ตามใจ อยู่ไปก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น สู้ตายไปซะยังจะดีกว่า