ใจเอย...ยิ่งห้ามเท่าไร

ยิ่งฝันไปไกล...ไม่ยอมเชื่อฟังสักที

‪#‎เสน่หาสะการะ‬

 

“ไม่โกรธแบบไหนถึงไม่โทร.หาพี่เลยสักครั้ง ถ้าเจ้าหญิงของพี่ไม่งอน น้องจะไม่ทำแบบนี้หรอก...พี่รู้”

“แต่พี่จินก็ไม่ได้โทร.เหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ ถ้าอย่างนั้นพี่จินคงโกรธเอยเหมือนกันกระมัง”

“พี่ไม่เคยโกรธน้องเอย ที่ดุวันนั้นเพราะน้องเอยดื้อ ที่พี่ไม่โทร.หาเพราะพี่ให้เวลาเด็กดื้อสำนึกผิดต่างหาก” จินตวีณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

เด็กดื้อกัดริมฝีปากแน่น ใช่สิ! เธอมันดื้อด้านไปรักเขาตั้งนานสองนานจนเขาว่าเอาให้ได้อายไงล่ะ! ความผิดของเธอมีเพียงแค่ไปรักคนที่มองเธอเป็นเพียงแค่น้องสาวเท่านั้น

ส่วนจินตวีณ์นั้นเมื่อเห็นสาวน้อยนิ่งไปก็คิดว่าเธอคงฉุกคิดขึ้นมาได้บ้างว่าคืนนั้นเธอแสดงกิริยาก้าวร้าวคนอื่นไว้เช่นไรบ้างจึงรีบเสริมทันที “คราวหลังน้องเอยอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ไม่น่ารักเลย”

คนไม่น่ารักยืนน้ำตาคลอ การที่เธอบอกว่ารักเขา การที่เธอคิดว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกันมันกลายเป็นความไม่น่ารักของจินตวีณ์ไปเสียหมด จึงรีบตัดบทก่อนที่เสียงสะอื้นจะเล็ดลอดไปให้เขาได้ยิน “เท่านี้นะคะพี่จิน เดี๋ยวเอยจะไปหาคุณป้าเองค่ะ สวัสดีค่ะ”

จินตวีณ์อ้าปากค้างมองโทรศัพท์ที่อีกฝ่ายชิงวางสายลงแล้วอย่างงงๆ สะการะเป็นอะไรไป เธอไม่เคยวางสายก่อนเขาเลยสักครั้ง ยัยเด็กดื้อ! เขายังไม่ทันได้บอกเธอเลยว่าไม่ใช่แค่มารดาของเขาเท่านั้นที่คิดถึงเธอ เขาเองก็คิดถึงเธอมากเช่นกัน

‘คราวนี้อะไรดีน้าขนมหรือตุ๊กตา’

คนที่ไม่เคยขัดใจเธอนานๆ คิดหาของกำนัลไปเรียกรอยยิ้มหวานๆ ของน้องน้อยพร้อมทั้งเคลื่อนรถตรงไปที่บริษัท ของกำนัลอีกหลายอย่างถูกไล่เรียงอยู่ในใจ คิดไปไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่สะการะต้องการจากเขานั้นไม่ใช่ตุ๊กตาหรือขนมดังเช่นวันวานอีกต่อไปแล้ว

---

ป้ายกำกับ : เสน่หาสะการะ ยามาระตี

299 บาท

---