“หัสตะ เกิดอะไรขึ้น” หรคุณถามทันที หลังจากทุกคนขึ้นมาอยู่บนเรือเรียบร้อยแล้ว

“รีบออกเรือเลย มีอะไรบางอย่างไม่น่าไว้วางใจ” ชายหนุ่มตอบน้องชาย สายตายังกวาดมองไปรอบด้านอย่างระแวดระวัง

“หมายถึงกลุ่มผู้ชายสามคนนั้นหรือเปล่า” หรคุณเองก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติเช่นกัน จึงถามเพื่อความแน่ใจ

“ใช่ บางทีอาจจะเป็นพวกเดียวกับที่ตามล่าตัวเจ้าหญิงก็ได้ เราต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” หัสตะหันมาทางวาวพลอย 

“เข้าไปข้างในกันเถอะคุณ เราต้องเตรียมตัวให้พร้อม” 

คำว่า ‘เตรียมตัวให้พร้อม’ ของชายหนุ่มก็คือการเตรียมอาวุธ ยุทโธปกรณ์ต่างๆ รวมทั้งเสื้อกันกระสุน เหมือนเตรียมพร้อมเข้าสู่สนามรบยังไงยังงั้น ตอนที่จิญจายะส่งเสื้อกันกระสุนให้กับวาวพลอยและโก๋ ทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก

“ต้องขนาดนี้เลยเหรอคะ” หญิงสาวถามอย่างอึ้งๆ

“เราต้องเตรียมตัวให้พร้อม สำหรับสิ่งที่จะต้องเผชิญค่ะคุณวาวพลอย” จิญจายะตอบราวกับเป็นเรื่องธรรมดาเสียเหลือเกิน แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงจังด้วยเช่นกัน 

วาวพลอยรับเสื้อนั้นมา ก่อนที่จิญจายะจะออกไปข้างนอก ทิ้งให้หญิงสาวมองเสื้อกันกระสุนในมือ นี่แสดงว่าสงครามกำลังจะเริ่มต้นขึ้นจริงๆ แล้วใช่ไหมเนี่ย เธอถามตัวเอง

เรือออกจากเกาะมาได้หลายชั่วโมง บนเรือมีการสำรวจตรวจตราอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีเรือแล่นตามมาอย่างที่คาดกัน นั่นทำให้ทุกคนโล่งใจได้บ้าง ยกเว้นหัสตะ อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“วันพรุ่งนี้จึงจะผ่านเขตเกาะนียา แต่เราคงไม่สามารถออกทางน้ำลึกอย่างที่ผ่านมาได้อีก เพราะเขตนี้มรสุมแรง” หรคุณตะโกนบอกหัสตะ ขณะที่ทุกคนยังนั่งอยู่ในห้องพักผ่อนที่อยู่ติดกัน 

“แล้วจะหลบเลี่ยงได้ยังไงบ้าง” หัสตะถาม พลางรีบก้าวเข้าไปหาน้องชายยังส่วนควบคุมเรือ คนอื่นก็พลอยตามเขาไปด้วยความอยากรู้เช่นกัน

“ทางที่ปลอดภัยที่สุดก็คือเข้าใกล้เกาะเพื่อหลบมรสุม เพราะเกาะนียาเป็นภูเขาสูงและหน้าผาเสียส่วนใหญ่ จะช่วยบังลมมรสุมได้” หรคุณส่งเครื่องมือสื่อสารที่มีหน้าจอขนาดประมาณแปดนิ้วมาให้พี่ชาย หัสตะรับมาดูพร้อมทำความเข้าใจสักครู่

“ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามนั้นได้เลย ว่าแต่คืนนี้เราอาจต้องเสี่ยงหน่อย จิญเธอพาคุณวาวพลอยไปพักเถอะ” ตอนท้ายเขาหันมาทางหญิงสาวทั้งสองที่อยู่ไม่ไกล ทำให้สองสาวต้องกลับไปยังห้องพักตามคำสั่ง

“หลังจากพายุมรสุมครั้งนั้น เรายังไม่เคยเจอมรสุมอีกเลย แต่ทำไมที่นี่กลับเป็นช่วงมรสุมล่ะคะ” วาวพลอยถาม หลังกลับมาอยู่กันตามลำพังกับจิญจายะในห้องนอน

“เขตหมู่เกาะมาเรติกเป็นร่องผ่านของมรสุม จะมีช่วงฤดูมรสุมยาวนานกว่าทะเลแถบอื่นน่ะค่ะ อีกอย่างหรคุณไม่ได้ทำการสำรวจแถบนี้มาก่อน จึงไม่รู้แน่ชัดถึงเส้นทางเดินเรือที่ปลอดภัย เราคงต้องพึ่งเพียงสัญชาติญาณของเขาเท่านั้นแหล่ะค่ะตอนนี้” จิญจายะตอบ แต่ก็ไม่ได้มีความกังวลมากเท่าไหร่

“หมายความว่า เรามีสิทธิ์เจอกับมรสุมเมื่อไหร่ก็ได้งั้นเหรอคะ” ผิดกับคนฟัง จากประสบการณ์มรสุมคราวที่แล้วยังทำให้วาวพลอยหวั่นๆ ไม่หาย จิญจายะส่งยิ้มให้กับหญิงสาวอย่างปลอบใจ

“ค่ะ โดยเฉพาะคืนนี้ เราจึงต้องเตรียมตัวให้พร้อมเสมอ ก็อย่างที่หัวหน้าบอกไม่ใช่แค่เรื่องมรสุมอย่างเดียว แต่เป็นเรื่องความปลอดภัยของเจ้าหญิงด้วยค่ะ แต่อย่าคิดอะไรมากเลยนะคะ เราจะดูแลเจ้าหญิงให้ดีที่สุดค่ะ” จิญจายะทั้งยืนยันและปลอบใจในคราวเดียวกัน

วาวพลอยได้แต่กล่าวคำขอบคุณ ทั้งที่ในใจยังไม่อาจหยุดคิดได้ เพราะเธอเห็นความกังวลอยู่ในท่าทีของหัสตะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากข่มตาให้หลับลงไปอย่างยากลำบาก และภาวนาขอให้บิดา มารดาช่วยให้ทุกคนปลอดภัย ก่อนจะหลับลงไป

เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างนอก ทำให้หญิงสาวทั้งสองที่นอนอยู่ในห้องตื่นขึ้นมาเกือบพร้อมกัน จิญจายะคว้าปืนพกบนหัวนอนมาถือไว้โดยอัตโนมัติ

“เกิดอะไรขึ้นคะคุณจิญ หรือมรสุม” วาวพลอยถามขึ้นด้วยความตื่นตระหนก 

ในโสตประสาทของหญิงสาวรับรู้ถึงการเอียงวูบไปมาของเรือชัดเจน แม้ไม่มากเหมือนคราวที่แล้ว แต่มันก็เป็นเรื่องผิดปกติ

“ไม่ใช่ค่ะ คงเกิดอะไรขึ้นสักอย่าง คุณอยู่ในนี้นะคะ ฉันจะออกไปดู” จิญจายะยังไม่ทันเปิดประตูห้องเสียงดังเซ่งแซ่ก็แว่วเข้าหูมา 

“โจรสลัดๆๆ ” เหมือนเสียงของตันเตที่ตะโกนแทรกเสียงอึกทึกครึกโครมบอกทุกคนในเรือ พร้อมกับเสียงปืนดังขึ้นหลายนัดซ้อนๆ กัน

---

ป้ายกำกับ : มงกุฏแสงดาว 1-2 พิริตา

548 บาท

---