คำโปรย... ใครจะคาดคิด ว่าผู้หญิงเฉิ่มเชยอย่างแก้วกัญญา จะทำให้หนุ่มหล่อเสเพลย์อย่างณัฐภาคย์ หลงรักหัวปักหัวปำ!!
**** “ใส่กลับเข้าไปซะ!” แก้วกัญญาสะอื้น หล่อนทำถึงเพียงนี้เขายังใจร้ายใจดำ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ จึงหันกลับไปพร้อมตะคอกจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือก “ฟังไม่เข้าใจหรือไง ใส่เสื้อผ้ากลับไปเดี๋ยวนี้!!” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังทำท่าจะเก็บเสื้อผ้ายัดใส่มือหล่อน ทว่าแก้วกัญญากลับถอยกรูดพลางส่ายหน้ารัว น้ำตาอาบแก้ม... “ไม่ค่ะ! ลูกแก้วไม่ใส่ จนกว่าคุณจะรับปากว่าจะช่วยลูกแก้ว” แก้วกัญญาสะอื้น “คุณดูสิคะ รูปร่างของลูกแก้วใช้ได้ไหม พอจะถ่ายภาพเปลือยได้ไหมคะ” น้ำเสียงอ่อนหวานสั่นเครือ น้ำตาไหลพราก หล่อนยอมอับอายยอมให้เขาดูถูก แต่ถ้ามันจะทำให้เขาปลงใจช่วย ก็คุ้มค่าแล้ว! ชายหนุ่มกำมือแน่น เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามไรผม ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าที่หญิงสาวถอดทิ้งผลักใส่อกอวบ “ใส่ซะ! ฉันบอกว่าไม่ช่วยก็คือไม่ช่วย งานอื่นมีเยอะแยะทำไม่ไม่คิดทำ หรือความจริงแล้วอยากจะโชว์ให้ผู้ชายหน้าโง่มันมาดู มารู้ว่าเธอมีอะไรอยู่แค่ไหนบ้าง!!” น้ำคำสบประมาทของเขาทำให้หญิงสาวเจ็บปวดอับอาย แต่ถึงอย่างนั้นหล่อนก็ยอม... “แล้วงานอื่นมันได้เงินเยอะแบบนี้หรือเปล่าล่ะคะ แต่ถ้าคุณยืนยันว่าจะไม่ช่วยลูกแก้วจริงๆ ลูกแก้วก็จะไปให้คนอื่นช่วย!” คำตอบราวประชดทำให้ดวงตาคมกริบลุกวาบ แล้วในที่สุดเขาก็พยักหน้าช้าๆ แต่แววตายังดุดัน พร้อมกับเอื้อมมือกระชากผ้าที่เขาส่งคืนเหวี่ยงทิ้งไปอีกทาง แก้วกัญญาสะดุ้งเยือก รู้สึกหวาดกลัวท่าทางโกรธจัดของชายหนุ่ม แต่ยังคงทำใจกล้าสบตาเขาไม่ยอมหลบ “ได้...เอาสิ! ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ฉันก็จะสงเคราะห์ให้!”
|