“ไปไหนมา”

                “...........”

                “แล้วทำไมถึงไม่รับสายพี่”

                “............”

                “ตอบสิ นี่มันไม่ใช่เวลางานแล้วนะ” นาคินทร์บอกพลางมองจ้องหน้าคนตัวเล็กอย่างคาดคั้น

                “แต่มันเป็นเวลาพักผ่อนของสิตางศุ์ค่ะ พี่น้ำน่านกลับไปก่อนได้ไหมคะ สิตางศุ์เหนื่อยค่ะ อยากพัก” สิตางศุ์บอกออกไป เธอยังไม่พร้อมจะคุยกับนาคินทร์ตอนนี้

                “จะหนีไปถึงไหน มีอะไรทำไมถึงไม่พูดกันดีๆ พี่ก็ขอโทษแล้วไง จะเอาอะไรอีกฮึ” นาคินทร์บอกและถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ

                เขาไม่เข้าใจผู้หญิงเลย

                มีอะไรไม่พอใจก็ไม่บอก

                หรือถ้าอยากจะได้อะไรก็บอกสิ

                เอาแต่หนีอย่างนี้มันจะมีประโยชน์อะไร

                “.......” แต่คำตอบที่ได้ก็ยังคือความเงียบจึงบอกต่อออกมาว่า

                “หรือถ้าอยากจะให้พี่รับผิดชอบก็บอกมา” สายตาจ้องมองหน้าสิตางศุ์อย่างไม่วางตาโดยหารู้ไม่ว่าสิตางศุ์กำลังรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสกับคำถามที่ได้รับจากคนที่เธอรักสุดใจ

                “ไม่ต้องหรอกค่ะ”

                “ทำไม” นาคินทร์ย้อนถามอย่างไม่พอใจเมื่อถูกปฏิเสธ ทั้งที่เขาเต็มใจจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เขาทำลงไป

298
270 บาท

---