“พี่ปราบ...” น้ำเสียงยามเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเบาหวิวยิ่งกว่าปุยนุ่น มองไกลๆ คิดว่าคิดถึงเขาจนตาฝาดพานเห็นเป็นภาพในมโน แต่พอใกล้กันจริงๆ ถึงมั่นใจว่าประสิทธิภาพการมองเห็นยังดีอยู่ ทะเลจันทร์ทำตัวไม่ถูก ไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อต้องมาเจอกับคนที่ตนพยายามหลีกหนีมาตลอดชีวิต 

เจอปราบศึกน่ากลัว (ใจตัวเอง) ยิ่งกว่าเจอผีเสียอีก

 

ชายหนุ่มอึ้งไม่น้อยไปกว่ากัน ทว่าวุฒิภาวะที่มีมากกว่าทำให้ควบคุมการแสดงออกได้ดีกว่ารุ่นน้องมากนัก

 

“นึกว่าลืมกันแล้ว”

 

“พี่ซันให้ซีมารับคน ไม่คิดว่าเป็นพี่ปราบ” หญิงสาวทำใจดีสู้เสือ จะยอมให้เขามามีอิทธิพลต่อหัวใจมากกว่าเดิมไม่ได้เป็นอันขาด 

 

“คุณซันก็บอกพี่ไว้เหมือนกัน ว่าคนที่จะมารับชื่อซี และก็...” 

 

ปราบศึกอมยิ้มน้อยๆ ก่อนโน้มตัวเข้าใกล้อีกฝ่าย ช่างอบอุ่นไม่ต่างจากเมื่อก่อนในความคิดทะเลจันทร์ เขาสูดจมูกฟุดฟิดสองสามทีแล้วเงยขึ้นบอก 

 

“ถ้ามีกลิ่นขี้หมูหน่อยๆ ละใช่” มือหนาวางบนเส้นผมซึ่งมัดไว้หลวมๆ ซ้ำยังกระเซอะกระเซิงราวกับผ่านการวิ่งหนีหมูมาทั้งฟาร์ม “อืม พี่ว่าใช่ แต่เรื่องกลิ่น...ไม่หน่อย”

---

ป้ายกำกับ : คิดถึงคุณอย่างเป็นทางการ วรศิษฏ์

299 บาท

---