“ไม่หยุด คุณไม่มีสิทธิ์นะ บ้านเมืองมีขื่อมีแป จะมาทำเป็นศาลเตี้ยอย่างนี้ไม่ได้นะ” ด้วยความรักความยุติธรรมทำใหก้ปรายฟ้าพูดออกมา แต่มันกลับไม่ได้เข้าโสตประสาทของคนใจร้ายเลยแม้แต่น้อย

 

                “หึหึ...คิดว่าไอ้พวกกฎหมายจะทำอะไรฉันได้อย่างงั้นเหรอ ชาติหน้าตอนบ่ายๆ เถอะ” มุมปากของเซอร์เกกระตุกขึ้น แต่ปรายฟ้ากลับไม่เห็นเพราะเธอกำลังห้อยหัวอยู่บนหลังเขา จนเลือดจะไหลลงศีรษะหมดแล้ว

 

                “เลว...สักวันคุณจะไม่รอด”

 

                “รู้จักฉันดีเหลือเกินนะ ยัยตัวแสบ...” เสียงทุ้มบอกลอดไรฟัน จนคนฟังรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ไม่ได้ และอยากจะรู้นักว่าเขาจะพาเธอไปที่แห่งใด เพราะห้อยหัวแบบนี้เธอจึงมืนหัวไปหมดแล้ว

 

                พูดจบเซอร์เกก็กระชากประตูห้องนอนของตัวเองออก ก่อนจะเดินดุ่มๆ พาร่างบอบบางของปรายฟ้ามาที่เตียงนอนขนาดใหญ่ทันที จากนั้นก็ทุ่มร่างสวยลงไปอย่างแรง จนเธอหัวทิ่มที่นอนอย่างช่วยไม่ได้

 

                “ว้ายยยย...”

 

                หญิงสาวร้องออกมา ก่อนจะพยายามตั้งสติแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงหน้านุ่มทันที และเห็นแววตาของเซอร์เกที่ต้องมาเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้

 

                “สารเลว...”

 

                “ขอบคุณที่ชมนะ เพราะคำนี้มีคนพูดจนฉันชินแล้วสิ”