เอาเถอะ ... ริมฝีปากที่แห้งผากและแตกระแหงยกมุมสูงขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน อย่างน้อยก็ไม่ต้องกลัวว่าจะเจอฉลามมากัด... เพราะมันคงสำลักขาดใจตายเพราะเหม็นสาบก่อนฝังเขี้ยวบนตัวเธอ เธอซุกตัวอยู่บนเรือยาง โคลงเคลงท่ามกลางทะเลสีฟ้าแกมเขียว พระอาทิตย์ที่เคลื่อนสูงทุกขณะจิต กำลังแผดเผาเธอให้แสบร้อนไปทั่ว
----------
ทว่า ... เรือที่มาพบเธอ... เพียงแค่ไม่ใช่เรือกู้ภัย เรือยอร์ชของนักท่องเที่ยว หรือเรือของเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่เป็นเรือใบแบบโบราณ ดวงตาของพระนายเบิกกว้าง พรายน้ำสะท้อนวิบวับบนรูปสลักสตรีตรงหัวเรือ เรือนร่างอรชรที่งดงามราวมีชีวิตจริง เปลือยกายท่อนบนและเรือนผมสยายบดบังยอดถัน เธอเคยเห็นเรือแบบนี้มาก่อน... แต่จากหน้าเว็บที่เคยกดเล่นเรื่อยเปื่อยกระทั่งเจอเรื่องเกี่ยวกับเรือเดินทะเลในยุคล่าอาณานิคม
“อา... คงจะเป็นภาพหลอนจริงๆ”
หญิงสาวพึมพำ ทิ้งตัวลงนอนแล้วดึงเสื้อคลุมหัวอีกรอบ
|