| ตะกร้าสินค้าของคุณ |
|---|
| ไม่มีสินค้าในตะกร้า |
| สินค้าขายดี |
|---|
.jpg "นายวิศวะกับนางสาวอักษร / ชลันตี / ใหม่ ทำมือ")
นายวิศวะกับนางสาวอักษร / ชลันตี / ใ
530 บาท
นวลหยกงาม 6-7 / ซานเยวี่ยกั่ว, : Ho
738
700 บาท
วิวาห์ร้างใจ ชุด The Billionaire's
319
300 บาท
|
| เฟสบุ๊ค |
|---|
| Paranormal Love / ดากานดา / ใหม่ ทำมือ ส่งฟรี |
|---|
|
| รายละเอียดสินค้า |
|---|
|
1.กล้าตะวัน
“เป็นคุณที่โอนเงินมาเมื่อเช้า”
“แน่นอน ฉันพูดคำไหนคำนั้น ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่เลวร้ายเอาเปรียบใครหรอกน่ะ”
แป้งเหลือบมองค้อนหมั่นไส้เสียบเรียบๆ นั่น
“หวังว่ามันจะไม่ถูกโอนออกจากบัญชีฉันหลังจากที่คุณหายไปแล้วกัน เอ๊ะ รึฉันกำลังฝันอยู่นะ ตื่นๆ นังแป้ง เช้าแล้วเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน”
เธอยกมือตบหน้าตนเองเบาๆ ทำทีเรียกสติ แต่ค่อนขอดคนข้างๆ ออกไปบ้าง
กล้าปรายตามอง สัญญาณไฟเปลี่ยน เขาหยุดรถ หันมาคว้าคางมนเข้าหา ก้มหน้าลงประกบปากเบียดเม้มจูบแรงๆ
“ฝันกลางวันด้วยไหม”
กลางสี่แยกนราธิราชเลยล่ะ!
แป้งค้อนตาแทบคว่ำ ผลักกายแกร่งออกห่าง ก่อนจะกวาดมองไปรอบๆ เพื่อนร่วมทางที่ติดไฟแดงด้วยกัน แม้ไม่มีใครจ้องมองมา เธอก็ยังร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
กล้าหัวเราะชอบใจ สัญญาณไฟเปลี่ยนอีกครั้ง เขาพารถยนต์คู่ใจมุ่งไปตามถนนเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง
“คุณจะพาฉันไปไหน”
“ห้องฉัน”
“ไป ทำไม...”
แป้งหันขวับ เนื้อตัวรุ่มร้อนไม่มีเหตุผล ไม่อยากคิดว่าเกี่ยวกับเรื่องนั้น
“หิว” เขาหันมาบอกเสียงเรียบ ไม่บ่งอารมณ์
เธอคงถอนหายใจโล่งอกได้เต็มปอดหากไม่มีประโยคขยายความ
“ไปกินกัน!”
2.ภูไพร
"ปากว่าตาขยิบปิ๊บๆ"
เสียงห้าวดังลอยตามหลัง กวนอารมณ์ขุ่นมัวให้ข้นคลั่กมากยิ่งขึ้น
มันเพราะ ค่ำคืนที่ผ่านมา เขาเรียกร้องเสียจนเธอแทบไม่ได้นอน เช้าขึ้นก็ถูกลากตามมาชายแดนด้วยจนได้ โดยที่เขาไม่สนว่าเธออยากมาไหม เธอมีเรียนหรือเปล่า
"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ตลอดแต่จอดด้วยไม่ยอมให้หยุดทุ้ก...ที แบบนี้ใช่มั้ยที่ตรงกับสุภาษิตไทย"
เธอสุดทนฟัง หันขวับกลับไปจ้องจิกคนตาใสที่ใส่จริตจะกร้านว่าบ้องแบ๊วปานลูกหมาชิวาวา แต่ขอโทษทีเหอะอย่างเขาน่ะ มันไดร์วูลฟ์ปิศาจชัดๆ
"คุณภูไพร!"
"คร้าบ ยาหยี เรียกเสียงดังแบบนี้ อยากจะเล่นต่อคำกันอีกสักทีสองทีเหรอจ๊ะ"
ตีหัวหมาสักทีจะผิด พรบ. คุ้มครองสัตว์ปรับหรือจำนะ หรือทั้งจำทั้งปรับ เธอจะได้คำนวณเงินถูก
หน้าระรื่นชื่นทรวงในแบบที่ว่าคงไม่เคยรู้จักคำว่าสามัญสำนึก ทำให้ปอสะบัดหน้าหนี ก้าวเท้าเร็วๆ หวังจะอยู่ให้ห่าง กับคนพรรค์นี้ พูดอะไรด่าคำไหนจะสะทกสะท้านสะเทือนต่อมสำนึกมั่งหรือเปล่าเหอะ เพราะฉะนั้นอย่าเสียเวลามาคิดหาคำด่าให้ไมเกรนรับประทานดีกว่า
“อ๊ะๆ ยาหยีจ๋า คิดชื่นชมกันในใจอยู่เหรอจ๊ะยาหยี”
คนหน้าด้าน เอ๊ะ! รึจะเรียกว่าหมาหน้าด้านดียังตามมาหลอกหลอนยิ่งกว่าผีจูออน
แต่ทำไมนะ แทนที่จะโกรธเกลียดเขา ใจเธอกลับกระตุกไหวๆ หน้าร้อนวูบวาบ กระดากเขินกลัวคำพูดพวกนั้นจะดังไปถึงเขื่อนที่เดินนำหน้า
ภูก้าวเร็วๆ ขึ้นมาขวางหน้า ยิ่งได้เห็นหน้าหงิกงอของคนตัวหอม เขายิ่งหัวเราะร่วนอย่างชื่นอกสมใจ โน้มหน้าลงไปใกล้ เธอผงะถอยจิกตาจ้องกลับมา ถ้าเธอเป็นไก่ รับประกันได้ เขาพรุน! ทั้งตัว
“แล้วไอ้ต่อมสามัญสำนึกที่ว่าน่ะพี่ไม่มีหรอกนะคะ มีแต่ต่อมหื่น ยิ่งยาหยีเดินบิดก้นหนีพี่ก็ยิ่งตื่นจ้ะ ตื่นทั้งตัว ทั้งแท่ง”
3.เขื่อนขันธ์
“ฉันมาฆ่าเธอ”
สุ้มเสียงต่ำพร่าข่มขู่ แววตาเรืองรองลุ่มลึกจับจ้องสบตา
บุ้งกี๋นิ่งขึง
ใช่แล้วล่ะ วิธีรักษาความลับที่ง่ายและไม่ยุ่งยากก็คือการฆ่า
‘คนตายเท่านั้นที่จะไม่เผยความลับใคร’
“จะเจ็บไหม”
เสียงถามเบาแทบเป็นกระซิบ ตาคู่งามก็ปิดหนีไม่ยอมสบตาอีก
เขื่อนแสยะยิ้ม เลื่อนมือที่ค้ำพนักเก้าอี้มาเขี่ยปอยผมนุ่มไปทัดใบหูเล็ก คนที่ทำท่าว่าพร้อมยอมให้เขาฆ่าโดยดุษณีสะดุ้งน้อยๆ
“จะค่อยๆ ทำ”
“งั้นก็นานสิกว่าจะตาย เอาแบบไม่ทันตั้งหลัก รู้ตัวอีกทีตายแล้วได้ไหม”
“คนตายจะรู้ตัวได้ไง”
“กลัวเจ็บ”
“เจ็บนิดเดียวก็เสียวดีออก”
เสียงห้าวกลั้วหัวเราะจนบุ้งกี๋ขัดใจ จะฆ่าก็รีบฆ่าเป็นไร ปล่อยให้ลุ้นอยู่ได้ เขาไม่รู้หรือว่าลุ้นนานจะยิ่งกลัว เสี้ยววินาทีถัดมา เธอต้องอุทานลืมตาขึ้นมอง เมื่อร่างลอยหวือจากเก้าอี้ เขาก้มลงมองเธออยู่แล้ว แววตารื่นเริงเสียด้วย
“ปะ...ไปไหน”
“ไปฆ่าเธอ”
4.เขตพนา
“กล้าๆ หน่อย” เธอส่งสายตาท้าทาย จือปากยื่นเผยอยั่วเย้าใส่ตาคมที่หลุบจ้องไม่วางตา
เขตลืมไปแล้วว่ากลั้นหายใจไปนาทีไหน มองความใจกล้าท้าทายไฟร้อนๆ ของสาวเจ้าด้วยแววตานิ่งลึก กรุ่นกลิ่นเรือนกายหอมสะอาดกระตุกกระตุ้นประสาทรับสัมผัส เหนือกว่านั้น กลิ่นหอมหวานของสายธารชีวิตที่เขาสัมผัสได้ยั่วเย้าปลุกเร้าอารมณ์เพศชาย
“อยากได้ก็บอกอยากได้ หวงก็บอกหวง”
มือนุ่มลูบเลื่อนเบาบางจากแผงอกด้านซ้ายขึ้นไปยังบ่ากว้าง กล้ามเนื้อที่เกร็งเขม็ง จังหวะการเต้นของหัวใจตรงแอ่งชีพจรทำให้ของขวัญคลี่ยิ้ม ยิ้มที่เย้ายั่วไม่ต่างจากแววตาสีน้ำตาลเข้ม
เขตไม่เบี่ยงตัวหนี แต่เมินสายตากลับไปจับจ้องกระดาษในมือแทน ส่งเสียงเรียบราบไร้อารมณ์
“อย่าอวดดี”
คำพูดและการกระทำเมินหมางนั้นราวกับหมุดใหญ่ตอกกลางหน้าผากเล็ก ของขวัญไม่ยอมให้ตัวเองเสียหน้า แค่นเสียงหัวเราะอย่างมีจริต ยื่นมืออีกข้างไปวางบนแผงอกกระด้าง ไล้นิ้วสะกิดขูดขีดยังจุดที่มีเม็ดเนื้อแข็ง เธอวนคลึงปลายนิ้วเล่น ปากแย้มยิ้มท้าทาย
“คุณเขตไม่อยากรู้หรือคะ หนูมีดีตรงไหนให้อวดบ้าง”
“เชี่ยวนะ”
“เปล่าค่ะ นี่เป็นครั้งแรกของหนู” เธอแก้เสียงเจือความเริงรื่น จุดสีเรื่อบนแก้มเขตทำให้เธอรื่นรมย์จริงๆ “ทุกคนต้องมีครั้งแรกว่าไหมคะ”
“คุณเขตอยากเป็นครั้งแรกของหนูไหมล่ะคะ รึว่าพอใจจะเป็นแค่ครั้งที่สอง สาม สี่ ห้า... หรือว่า...ไม่อยากเป็นครั้งไหนๆ เลย...”
ของขวัญเขย่งปลายเท้า ยื่นหน้ากดปากกับมุมปากได้รูปอย่างท้าทายก่อนจะถอยห่าง แม้เจ้าของร่างสูงใหญ่ยังนิ่ง แต่เธอรู้ เขามันขี้เก๊ก
“เมาข้าวต้ม?”
|
| สอบถามหรือแสดงความคิดเห็น |
|---|
| ภาพสินค้า |
|---|
|
550
500 บาท สินค้าหมดชั่วคราว |