สำหรับเขา เธอเป็นเพียงขยะไม่มีค่า สำหรับเธอ เขาคือคนที่เธอรักตลอดมาและแค้นตลอดไป

แสงเพชร : ถึงไม่มีใครบางคน โลกก็ยังหมุนอยู่

ศิวนาถ : อยากรู้นัก... เธอยังนอนร้องไห้ทุกคืนไหม?

“หยุดพูดไร้สาระ แล้วบอกมาสักทีว่าแกต้องการอะไรจากฉัน และกำลังจะพาฉันไปไหน”

ศิวนาถฟังแล้วก็ยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก จากที่นั่งกอดอกพิงพนักอยู่เปลี่ยนเป็นเอนตัวเข้าไปใกล้ ช่างถามมาได้ว่าต้องการอะไร มันน่าแสดงให้ดูนัก

แสงเพชรกระถดตัวหนีพลางดันอกหนาไว้เต็มแรง ใบหน้าแดงจัดเพราะความโกรธที่ถูกศิวนาถขยับเข้ามาประชิด มือบางง้างขึ้นหมายประทุษร้ายใบหน้าคมคาย แต่กลับถูกศิวนาถรวบมือของเธอไปแนบกับแก้มสาก

“พี่มารับเมียกลับบ้าน ต้องการแค่นี้ล่ะ”

แสงเพชรนิ่งอั้น เสียงทุ้มกับแววตาลุ่มลึกของศิวนาถทำให้เธอรู้สึกคล้ายถูกค้อนตอกลงที่กลางใจ คำว่า ‘บ้าน’ เป็นยิ่งกว่าหลุมฝัง เป็นภาพจำอันเจ็บปวด

“ฉันไม่ใช่เมียแก และจะไม่ไปไหนกับแกทั้งนั้น จอดรถ จอดรถเดี๋ยวนี้”