อยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ เป็นต้องรบกันตลอด ใช่! ฟังไม่ผิด “รบ” ไม่ใช่ “รัก” แต่จบศึกแล้วจะรักหรือเปล่า คงต้องปล่อยให้หัวใจดีไซน์มันออกมา “พี่ฉัตรชอบพี่นิค พี่ฉัตรชอบพี่นิค พี่ฉัตรชอบพี่นิ...” ฉัตรภพหยุดคำล้อของร้อยแก้วได้ด้วยการประกบปากลงไปชนิดที่ ร้อยแก้วไม่ทันตั้งตัว เธออาจจะเคยผ่านฉากจูบในการแสดงมาก็จริง แต่การจูบในชีวิตจริงแบบนี้มันไม่ใช่ มันไม่เหมือนกัน มันไม่มีมุมกล้อง ไม่มีแอคติ้ง ไม่มีบท มีแต่ความรู้สึก ความรู้สึกที่เข้ามาแทนที่อาการตกใจนั้น ก่อนที่ฉัตรภพจะถอนมันออกมา ด้วยความรู้สึกผิด ผิดที่รู้สึกว่ามันคืออารมณ์ชั่ววูบ...หากแต่อีกฝ่ายเมื่อได้สติก็! กรี๊ด......ด !” แถมด้วยการเตะเข้าที่หว่างขาฉัตรภพอีกต่างหาก! “โอ๊ย !” เขากุมไปที่กล่องดวงใจตัวเองและทิ้งตัวลงนอนกลิ้งบนพื้นดิ้นพล่านด้วยอาการจุก ที่ดูเหมือนว่าฉัตรภพจะไม่ได้แกล้ง และร้อยแก้วก็ตกใจ เพราะเธอเผลอเตะไปเต็มทีประหนึ่งว่าซ้อมมวยกับครูมวยอย่างไรอย่างนั้น “ว๊าย! พี่ฉัตร! พี่ฉัตรอย่าตายนะ” ว่าพลางรีบลงไปประคองฉัตรภพขึ้นมา “ไม่ตาย แต่จุก!”
|