“ถ้าฉันรักแก เรื่องมันก็คงจบเนอะ”

“สามสิบเก้าครั้ง”

“หือ?”

“ตลอดชีวิตของพวกเรา แกพูดเรื่องนี้มาสามสิบเก้าครั้งแล้ว”

คริษฐ์ยอมรับความจริงมานานแล้วว่า เขารักกนกดาริน

แต่หญิงสาวที่เขารู้จักมาตั้งแต่เกิดไม่ได้รักเขา

ชายหนุ่มจึงวางตัวอยู่เคียงข้างเธอในฐานะเพื่อนเสมอมา

จนกระทั่ง...เธอเกือบจะกลายเป็นของคนอื่น

“แกตอบรับคำขอแต่งงานเขาแล้ว เพราะงั้นต่อจากนี้

แกควรใส่ใจโลกของแกกับเขาให้มากกว่าโลกของเรานะ”

“แต่ถ้าเขาพยายามกดดันให้ฉันเลือกระหว่างแกกับเขา...”

“แกก็ต้องเลือกเขา เพราะเขากำลังจะกลายเป็นคนคนเดียวกันกับแก”

กนกดารินไม่เคยเข้าใจว่า เรา ที่ใช้กับ คนรัก

กับ เรา ที่ใช้กับ คนสำคัญ มันไม่เหมือนกันตรงไหน

คริษฐ์คือคนสำคัญ เป็นยิ่งกว่าพี่ เป็นมากกว่าน้อง

เป็นคนสำคัญของเธอในทุกๆ ความหมายที่ไม่ใช่คู่ชีวิต

จนกระทั่ง...เขาจะไม่อยู่เคียงข้างเธอแล้ว