บุคลิกนุ่มนิ่มของเธอมันลวงตาทั้งเพ!
บูรพา โอลนาซิส กุลนาถภาณุ คาดโทษยายหน้าหวาน น้องสาวของศัตรูตัวฉกาจที่เขาอยากกระทืบให้จมดิน พี่ชายของเธอกับเขามีเรื่องบาดหมาง แต่เธอก็ยังกล้าเดินเข้ามาทำหน้าแบ๊วตาใสในถิ่นเสือร้าย!
ทิพย์วารี ฤทธิศาลธารา เธอเดินทางมายังบ้านไร่กุลนาถ ในฐานะผู้ส่งสาร หญิงสาวต้องพบกับความเกรี้ยวกราดของคนดุขี้รำคาญ เธอรับมือกับเขาแบบอ่อนนอกแข็งใน ใช้ความเย็นฉ่ำปราบความร้อนระอุดุจเปลวเพลิงของเขาซะอยู่หมัด มิหนำซ้ำความละมุนละไม เอาใจใส่ ไม่ใช่เมียแต่ดูแลเขาเหมือนเมียก็ยิ่งทำให้บูรพาไปไหนไม่รอด ต้องพ่ายแพ้ให้กับสายน้ำอันเยือกเย็นของเธอ!
“ให้เกียรติ? ถ้าให้เกลียดก็คงพอได้”
“ให้เกลียด? เราไม่มีเรื่องบาดหมางกันนี่คะ”
“ยายปลาทอง เธอลืมง่ายนักนะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าพี่ชายของเธอทำอะไรกับฉันไว้บ้าง”
บูรพายังคงยืนยันจะไม่เรียกชื่อของเธอสินะ เขาช่างเป็นผู้ชายที่หัวดื้อ หัวรั้น และหัวแข็งเอามากๆ ทิพย์วารีประสานมือไว้บนตัก นั่งตัวตรงและยิ้มหวานละมุนส่งให้เขา
“เรื่องนั้นน้ำก็คลับคล้ายคลับคลาอยู่เหมือนกันค่ะ เหมือนจะจำได้เล็กน้อยค่ะ แต่ก็ไม่ชัดเจนนัก มันผ่านมาเป็นเวลาพอสมควรแล้ว อันที่จริง น้ำคิดว่าคุณเพลิงคงลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะบุรุษย่อมต้องใจกว้าง จริงไหมคะ”
บูรพากัดฟันกรอด ทิพย์วารีไม่ได้ชื่นชมเขา แต่หญิงสาวกำลังด่าว่าเขาเป็นไอ้งั่งใจแคบ แต่เป็นการด่าแบบอ้อมๆ ต่างหาก!
“ปากคมนักนะ”
“น้ำเหรอคะ น้ำต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าหากคำพูดของน้ำทำให้คุณเพลิงที่แสนใจกว้างต้องรู้สึกขุ่นเคือง น้ำไม่ได้ตั้งใจค่ะ”
“หุบปากของเธอซะยายแบ๊ว!”