เฉียนเฉี่ยนรู้สึกสิ้นหวัง ไม่ใช่เพราะลำบากตรากตรำมาหลายปีแต่ยังไม่ทันได้เสพสุขก็ต้องย้อนเวลามายุคโบราณเสียก่อน ทว่าเป็นเพราะพยายามแอบหนีมาหลายครั้งก็ยังคงล้มเหลวไม่เป็นท่า จนถูกส่งมาเป็นสาวใช้อยู่ที่ดินแดนอันห่างไกลความเจริญ มิหนำซ้ำเจ้านายจอมชั่วร้ายยังริบทรัพย์สินของเธอไปจนหมด บอกว่าสาวใช้ไม่สามารถครอบครองทรัพย์สินได้ ที่น่ากลัวกว่านั้นคือประสาทรับรสของคนพวกนี้เพี้ยนไปแล้วหรือ?

โชคดีที่เธอมีฝีมือทำอาหารล้ำเลิศ ซ้ำยังพูดจาประจบฉอเลาะได้ไม่แพ้ใคร อาหารอันโอชะของเธอทำให้ความแข็งกระด้างของนายท่านอ่อนละมุนลงได้ วาจาไพเราะหวานหูของเธอหยอกเย้านายท่านจนขวยเขินหน้าแดงได้ ดูสิ อาหารรสเลิศและวาจายั่วเย้าหลอมละลายแม่ทัพใหญ่ผู้น่าเกรงขามได้จริงๆ แต่ทั้งที่คิดว่าพวกเธอมีใจตรงกันแล้ว ใครจะไปรู้ว่าอยู่ๆ กลับมีบัณฑิตหน้าขาวคนหนึ่งมาเกาะแกะติดพันเธอ และยังบอกว่าเขาเป็นสามีเมื่อชาติที่แล้วของเธออีกด้วย...