โปรย รักรอนใจ

“อยู่ในที่ที่เธอควรอยู่ อย่าล้ำเส้น... ฉันให้เธอเป็นได้แค่ไหนก็เป็นแค่นั้น เป็นแค่คนอุ้มท้องลูกของฉันก็เป็นไป ไม่ต้องมาทำตัวเป็นเมีย ฉันไม่ได้อยากได้เมีย อยากได้แค่ที่ระบายอารมณ์”

“ป่านเป็นได้แค่นี้ใช่ไหมคะ” ถามออกไปอย่างขื่นขม ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ได้ยินคำพูดแบบนี้เธอก็ไม่เคยชินเสียที ยังเจ็บลึกในใจทุกครั้งที่ได้ยิน

“เธอก็เป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นสายป่าน เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ จะแตกต่างหน่อยก็ตรงที่พลาดท้องแค่นั้นแหละ” เสียงหนักตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาก็ป้องกันตลอดกับผู้หญิงคนอื่นๆ จะมีก็แต่แค่สายป่านที่ทำให้เขาพลั้งเผลอเป็นบางคราว ก็ไม่คิดว่าหญิงสาวจะไม่ป้องกันตัวเองแบบนี้เหมือนกัน

สายป่านแค่นยิ้มออกมาด้วยหัวใจชอกช้ำ นั่นสินะ...เธอคาดหวังอะไรอยู่...

เธอก็แค่ผู้หญิงที่ได้จดทะเบียนสมรสกับเขาเพียงเพราะกำลังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่ แต่เธอไม่ใช่เมียและคงไม่มีวันได้เป็น...

“ถ้าคุณหินคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดพลาดขนาดนั้น...”

“...”

“อยากให้เอาออกไหมคะ”

สิ้นเสียงหวาน นัยน์ตาคมเข้มวาวโรจน์ มือแกร่งคว้าข้อมือเล็กเข้าทันควัน กระชากหญิงสาวให้เข้าหาพลางออกแรงบีบตรงข้อมือแน่น

“ลองพูดอีกทีสิ”

“ป่านถามว่าอยากให้เอาออกไหม” สบตากับเขาด้วยหัวใจพังๆ พลางเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย หัวใจเธอพังยับเยินกับสิ่งที่เขาทำ...