ใครจะไปคิดว่าเทพแห่งโชคชะตาที่แฝงตัวอยู่ในสังคมยุคปัจจุบันจะอยากเป็นนักเขียน
แถมยังส่งต้นฉบับมาให้สำนักพิมพ์ที่ผมทำงานอยู่พิจารณา
แน่นอนว่าพล็อตห่วย ๆ เนื้อเรื่องดาด ๆ แบบนั้น บ.ก.อย่างผมไม่ให้ผ่านการพิจารณาอยู่แล้ว
ทว่าทันทีที่ผมตายอย่างอนาถเนื่องจากทำงานหนักเกินไป
ก็ถูกเทพแห่งโชคชะตาส่งมาเกิดใหม่ในฐานะ ‘จ้าวหลี่หมิง’ ลูกชายประมุขพรรคมารในนิยายเรื่องที่ว่านั่น
และหนทางที่จะกลับโลกเดิมได้คือต้องไปฆ่า ‘อู๋เฟยหลง’ ลูกชายประมุขพรรคธรรมมะ
ที่ทั้งหล่อเหลา สง่างาม สมกับเป็นพระเอกนิยายจีนโบราณของเรื่อง
แต่ว่า...

“พี่ชาย ข้ารอท่านมาถึงสี่ปี...พัดเล่มที่ท่านมอบให้ข้าเก็บไว้ไม่เคยห่างตัว ท่านมอบของหมั้นให้ข้าเช่นนี้ แล้วก็หายตัวไป”
ทำไมอยู่ ๆ ผมถึงหมั้นกับพระเอกได้ล่ะเนี่ย! ไม่เอา ไม่หมั้นโว้ยยย!!!