“คนไข้ครับ” การมโนของเธอครั้งนี้น่าจะทำให้หัวใจเต้นแรงผิดปกติ เกวลินมองคนตรงหน้าที่เลิกคิ้วยิ้มให้ เหมือนถามเธอว่ามีอะไร แล้วเขาก็หัวเราะตอนเธอส่ายหน้า “คะ เมื่อกี้คุณหมอว่าอะไรนะคะ” “หมอบอกว่า เดี๋ยวนอนตะแคงหันหน้าเข้ากำแพงแล้วปลดซิปกางเกงหน่อยครับ” “ฮะ” “มาฮง มาฮะอะไร กลัวเข็มเหรอเรา หมอจะฉีดยาให้ครับ” แล้วอยู่ๆ โลกของเธอก็ดับวูบลงในพริบตา เหมือนอาการป่วยกลายเป็นหายป่วยกะทันหัน คนตัวเล็กมองซ้ายมองขวา แล้วก็ไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงของนายแพทย์หนุ่ม เห็นเขากำลังสวมถุงมือ “หมอเหรอคะ” “อืม” เธอถาม ส่วนคนถูกถามตอบรับในลำคอแต่ยังโฟกัสอยู่กับเรื่องของเขาไม่หันกลับมาอยู่ดี แต่ไม่ได้นะ “แล้วพี่พยาบาลล่ะคะ” “เขาไม่ว่างน่ะ” คนป่วยถามอีก แต่เขากลับหันมาตอบหน้าตาเฉย มือหนึ่งถือเข็มฉีดยาขึ้นมา “เอ่อ…” “เป็นอะไร ไม่อยากหายเหรอ” “…” “หรือว่ากลัวเข็ม” “กลัวค่ะ กลัวมากๆ ด้วย ไม่ฉีดแล้วได้มั้ยคะ” “ไม่ได้ครับ” “เร็วสิครับ หมอมีคนไข้ต้องดูต่อนะ” เธอก็เลยจำเป็นต้องหันหลัง เงาจากร่างสูงที่ทาบลงบนตัวเธอ ขอบกางเกงที่ถูกร่นลงมา หญิงสาวหลับตา กัดริมฝีปากใบหน้าร้อนเห่อ บางครั้งเจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปแบบของหมอ ไม่แอบปลื้มแล้ว สองสามปีเจอกันที แต่กลับมาครั้งนี้ไม่ดีต่อใจเลย
|