ติณณภพรับอุปการะ มุกดา สาวน้อยกำพร้ไร้หัวนอนปลายเท้าที่ใช้ชีวิตในมูลนิธิบ้านเอื้ออารีย์ ด้วย

ความเมตตา

เขาชื่นชมความนรักเจียมตัวของเธอ ด้วยความเอ็นดู

เขาเฝ้าฟูมฟักปกป้องเธอ ด้วยความหวงแหน

และเขาก็มองเห็นความสวยสะพรั่งเป็นที่ดึงดูดใจชาย ด้วยความหึงหวง

อานุภาพของลมหึงนี่แหละ ที่ทำให้นักบุญผู้อุปถัมภ์ตบแตก เลิกแบกรับสถานะผู้อุปการะมาเป็นสามี

เลี้ยงต้อยเคๆ ที่มีภรรยาเด็กกว่าแค่รอบกว่าๆ เท่านั้นเอง...

"ชอบไหมคะ"

ติณณภพเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสร้อยคอทองคำขาวที่มีจี้มุกกลิ้งได้อยู่ในกรอบฝัง

เพชรเล็กๆ ที่เขาเลือกมาให้อย่างดี

"มันแพง... เสียงใสๆ ของเจ้าของวันเกิดดังอ่อยๆ พร้อมหันไปสบตากับเขาที่ยิ้มค้างไปนิด "คุณตฤณ

ให้อะไรมุกมากมายจังเลยค่ะ"

"หึ...ฉันมีปัญญาจะให้ เธอชื่อมกดา ฉันก็คิดถึงไข่มุกนี่แหละ โตเป็นสาวแล้วก็น่าจะมีเครื่องประดับติด

กายไว้บ้าง"

หัวใจเสมอที่ได้เขาดูแลเอาใจใส่

"ขอบคุณมากๆ นะคะ มุกจะรักษาไว้อย่างดี" เด็กสาวยกมือไหเขาอย่างอ่อนน้อม รู้สึกตื่นตันและอบอุ่น

"ดอกไก็สวยมากๆ เลยค่ะ"

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเล็กน้อย พลางเอื้อมมือไปกดศีรษะทุยของเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดูอย่างมาก

มุกดากอดช่อดอกไม่ไว้ในอ้อมแขน และก้มลงหอมเป็นระยะ ใบหน้าอ่อนหวาน รอยยิ้มอ่อนโยน ทำให้เขา

มองเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย อย่างที่ไม่เคยเป็นมา

'ทำไมเธอน่ารักจังนะ มุกดา...'