เมื่อชีวิตมาถึงทางตัน ไม่ว่า  ว่านดาว  จะมองไปทางไหนก็มืดมิดหาทางออกไม่เจอ เธอเข้าตาจนถึงขนาดรวบรวมความกล้าเข้าไปขอเป็นผู้หญิงของท่านประธาน เพื่อปลดเปลื้องหนี้สินเกินตัวที่ไม่สามารถปลดแอกได้
          ขุนเขา ธาดาดำรง แมคไคล์  ท่านประธานหนุ่มผู้แสนเย็นชาร้ายกาจ กับนักศึกษาฝึกงานโก๊ะๆ อย่างเธอ ไม่มีตรงไหนที่เหมาะสมกันเลย
          แต่เธอกับเขากับเข้ากันได้ดีในเรื่องส่วนตั๊วส่วนตัว...
          เสมือนหัวใจกำลังถูกทดสอบ ขุนเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเข้าข่ายหลงเด็ก หลงใหล และกำลังหลวมตัวหลงรักเธอเข้าแล้ว!

          “มาให้กอดหน่อย” เขาเหมือนคนติดสารเสพติด พอเห็นหน้าพอได้กลิ่นก็สูดดมเข้าเต็มๆ ปอด กอดร่างบางแน่น ก่อนดึงเธอมานั่งโซฟา โดยมีเขานั่งก่อนแล้วยายเด็กบ๊องนั่งบนตัก
          “เป็นอะไรคะท่านประธาน”
          “คิดถึงเธอแทบบ้า”
          “หืม”
          “คิดถึง คิดถึงมาก” น้ำเสียงแผ่วพร่าฟังแล้วน่าสงสาร ว่านดาวยิ้มกว้างจนหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ เป็นคำพูดธรรมดาทว่าส่งผลต่อหัวใจ กี่ครั้งแล้วนะที่คำพูดของเขาทำให้เธอชุ่มชื่นหัวใจ
          “หนูก็คิดถึง”
          “น่ารัก”
          “ท่านประธานก็น่ารัก”
          “แน่นอน ฉันต้องน่ารักสำหรับเมียอยู่แล้ว” ว่านดาวเม้มปากไม่กล้าพูดอะไรต่อเลย เหมือนคนตัวใหญ่จะรู้จึงดันเธอออกห่างเล็กน้อย จ้องใบหน้าหวานๆ แล้วเลิกคิ้วเหมือนเป็นคำถามว่าทำไมจึงเงียบ
          “อ้าว เป็นใบ้เลย”