...ต่อให้หนึ่งปีจะมีสิบสองเดือน แต่ใจของ ‘มีนา’ ก็ยังมีเพียงแต่ ‘มิถุนา’...เพียงหนึ่งเดียว... สามปีที่เป็นเพื่อน สี่ปีที่คบหา เจ็ดปีที่ร้างรา... ทุกอย่างทั้งดีและร้ายยังคงฝังรากลึกอยู่ในซอกหลืบของลิ้นชักแห่งความทรงจำ และยังคงชัดเจนในทุกๆ ครั้งที่เขาพลั้งเผลอไปแตะต้องกล่องลิ้นชักนั้น ชายหนุ่มปิดโทรศัพท์มือถือลงพร้อมถอนหายใจยาว ดวงตาสีเข้มทอดมองผ่านกระจกใสออกไปยังท้องฟ้าภายนอกอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่ได้ลองส่งข้อความทักทายไปอย่างที่เพื่อนยุยงมา ไม่ต้องทักกัน มันดีกว่า... แค่รู้ว่า ‘เธอ’ ยังมีความสุขดีก็พอแล้ว เขาในวันนี้มีเพียงความปรารถนาดีและคำอวยพรให้จากหัวใจ ส่วนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาระหว่างเราก็เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำดีๆ เก็บทุกอย่างไว้ให้ลึกสุดใจ เพราะว่าเราสองคนแยกทางกันมาไกล เกินกว่าที่จะย้อนกลับไปคุยกัน ยกเว้นเสียแต่ว่า...หนทางซ้ายขวาที่เราแยกกันเดินในวันนั้น มันจะโคจรกลับมาบรรจบพบกันเป็นวงกลม -////////////////////////- บางอย่างในหัวใจพลันกระเพื่อมไหว ราวกับผืนน้ำอันสงบเงียบที่ถูกบุกรุกจนเกิดระลอกริ้ว จากเบาบางจนกระทั่งโหมซัดภายในเวลาอันรวดเร็ว ไม่สิ...เธอไม่ได้บุกรุก เธอยังคงอยู่ตรงนี้มาตลอด ไม่เคยไปไหน เพียงแต่เป็นเขาเองที่พยายามจะกลบฝังมันลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ เก็บไว้ในลิ้นชักและล็อกทุกอย่างไว้ในนั้น กลัวจะเสียเชิงชายเกินกว่าจะยอมรับความจริงอย่างตรงไปตรงมา หลอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้ หลอกตัวเองว่าไม่ได้อยากคิดกลับไปคืนดี หลอกตัวเองว่าแค่อยากคุยด้วยเฉยๆ และคงมิตรภาพดีๆ ไว้ หลอกตัวเองว่าไม่ได้คาดหวังอะไร แต่ว่าต่อให้เขาจะหลอกตัวเองเท่าไร เสียงของหัวใจก็ไม่อาจปฏิเสธความจริง ...เธอไม่เคยหายไปจากหัวใจของเขาเลย แต่ว่าต่อจากนี้ไป เขาจะยอมรับทุกความจริงของหัวใจโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ อีกแล้ว ความจริงที่ว่า เขาอยากกลับไปคืนดีกับเธอ แล้วก็... ...เขารักเธอมาก ‘ขนาดนั้น’ จริงๆ...
|