นิชฌานเปรียบเหมือนต้นไม้ใต้เงาจันทร์ ไม่เคยต้องแสงอาทิตย์ ไม่เคยสัมผัสแสงสว่าง ไม่เคยรู้ว่าโลกในยามกลางวันเป็นอย่างไร

จิลลาดุจว่าวตัวน้อยที่เรียนรู้การลอยตัวท่ามกลางแรงลมทุกรูปแบบ ไม่หวั่นไหวกับแสงอาทิตย์ที่แผดเผา ไม่ยี่หระต่อความหนาวเหน็บยามค่ำคืน

เมื่อมีเหตุให้ทั้งคู่ต้องใช้ชีวิตร่วมกันภายใต้ความแตกต่าง อบอวลด้วยความเกลียดชัง ทว่าลึกลงไปกลับมีความเข้าใจซึ่งเริ่มก่อตัวและสานต่อเป็นความผูกพัน

ทว่าภายใต้ปราการแห่งแสงจันทร์ สายใยบางเบานั้นจะถักทอแน่นหนาเพียงพอให้นิชฌานและจิลลาอยู่ด้วยกันไปได้ตลอดชีวิตจริงหรือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง… นิชฌานเป็นคน ‘ฆ่า’ จิลลาด้วยมือตัวเอง