ตะกร้าสินค้าของคุณ |
---|
ไม่มีสินค้าในตะกร้า |
สินค้าขายดี |
---|
![]() ![]() ![]() |
เฟสบุ๊ค |
---|
ถึงครารัก (มีของแถม) / พิชญวดี / ใหม่ ทำมือ ส่งฟรี |
---|
![]() |
รายละเอียดสินค้า |
---|
เธอเปรียบดั่ง ‘แสงสว่าง’ ที่ก้าวเข้ามาในชีวิตที่ ‘มืดมน’ ของเขา “จำเด็กผู้ชายที่วิ่งหนีตาย เลือดอาบหัวได้ไหม จำได้ไหมว่าตัวเองเคยยื่นขนมปังให้พี่กินประทังความหิว” “…” “พี่เคยไปรอเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอบอกว่าจะเดินมาขายตรงนี้ทุกคืน เพราะลูกค้าเยอะ” ภาพในอดีตยังคงฉายชัดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน “ไปทุกคืนอยู่เกือบเดือน แต่เธอก็ไม่มา…” คทาธรเอื้อมมือใช้ข้อนิ้วไล้พวงแก้มใส ดูเหมือนนรีจันทร์จะช็อกกับความจริงที่เพิ่งรู้ “ตามหาตั้งนาน” เขายิ้ม “ที่แท้อยู่ตรงหน้าพี่นี่เอง” ความทรงจำครั้งนั้นนรีจันทร์เห็นแต่เด็กผู้ชายที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล ร่างกายซูบผอมไม่สมกับส่วนสูง มีเพียงแววตาของเขาที่มีความทระนงอยู่ในตัว แต่เมื่อเห็นมิตรไมตรีที่เธอหยิบยื่นให้มันกลับหม่นแสงลง ริมฝีปากบางสั่นระริก มองใบหน้าคมไม่ชัดเมื่อน้ำตาเอ่อล้นจนภาพตรงหน้าพร่าเบลอ ความทรงจำในคืนนั้นฉายซ้ำขึ้นมาเท่าที่จะค้นหามันได้ “กินสิ เดี๋ยวหิวหรอก” เธอเห็นพี่ผู้ชายคนนั้นท่าทางดูหิวโซจนต้องยื่นขนมปังให้ “ไม่มีตัง” เขาบอกเสียงห้วน “หนูให้ฟรี” แม้มันจะเสี่ยงต่อการโดนแม่ตีก็ตามแต่เธอสงสารเขา “ไม่กลัวเหรอ ?” ฝ่ามือใหญ่รับไปแล้วยังถามแบบไม่แน่ใจเท่าไหร่ “พี่หัวแตก” ยอมรับว่าตอนแรกเธอก็กลัว แต่กลัวเลือดนะไม่ได้กลัวเขา “อืม” “เจ็บนะนั่น” แค่หกล้มเลือดซิบเธอก็ร้องจ้าแล้ว เวลาคนเธอมีรอยถลอกก็มักต้องหาอะไรปิดแผล “อะไร” “พลาสเตอร์ไง ไม่รู้จักเหรอ ? แปะไว้นะ” |
สอบถามหรือแสดงความคิดเห็น |
---|