เขาเคยเป็นคนไม่เอาไหน ทั้งยังไม่รู้จักความรัก ทว่า... เมื่อได้พบเธอ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากคำว่าเพื่อน ถักทอไปตามกาลเวลา รู้ตัวอีกที... เธอก็กลายเป็นคนสำคัญของใจ เพราะ ‘กิดากานต์’ คือเพื่อนสนิท ผู้จัดการชีวิต และสุดที่รัก ‘ที่รักของเวหา’ จึงต้องเป็นเธอเท่านั้น …….. “ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้วกี้ ความรู้สึกฉันตอนนี้มันคิดกับเธอเกินเพื่อนไปแล้ว” เธอละสายตาจากแสงสีส้มเรืองรองที่เชื่อมแผ่นฟ้าและผืนน้ำเข้าไว้ด้วยกัน หันไปสบตาเขา “เวพูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า เรา... เป็นเพื่อนกันก็ดีอยู่แล้ว” เสียงเธอไม่หนักแน่นเลยยามพูดประโยคนั้น เขาจึงคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอคงมีใจให้กันอยู่บ้าง “แต่ฉันอยากคบกับเธอแบบคนรัก ฉันไม่เคยมีแฟน นอกจากเธอก็ไม่เคยคิดแบบนี้กับใคร” “อยู่ ๆ มารักได้ไง จีบก็ไม่เคยจีบ” “เฝ้าเช้าเฝ้าเย็น ไม่ยอมให้ใครใกล้เธอขนาดนั้น ยังดูไม่ออกอีกหรือไงว่าจีบ”
|