ช่วยตามผลซีบีซีให้ด้วยนะครับ” ประโยคนั้นส่งผลให้พยาบาลวัยกลางคนเดินเลี่ยงออกไปเพื่อทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมาย ดวงตาคมทอดมองลงมายังดวงหน้าใสที่ยังขมวดคิ้วมุ่น ริมฝีปากบางเม้นสนิทจนเป็นเส้นตรง มือเรียวหนาจะยื่นไปหยิบผ้าก๊อซบนรถเข็นที่อยู่ใกล้ๆ ค่อยๆ ซับรอยเลือดซิบบนผิวบางของริมฝีปากนั้นอย่างเบามือ “ไม่เอา ไม่ทำแบบนี้” เสียงบอกอ่อนโยน มันคุ้นเหลือเกิน คุ้นมากจนต้องพยายามฝืนความรู้สึกทรมานมากมายที่ถาโถมเข้ามาเพื่อลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะพบว่าความเจ็บปวดที่มี ทำให้เธอปรับโฟกัสได้แค่เพียงแค่แววตา แววตาของใครคนนั้นอ่อนโยนไม่ต่างจากคำพูด คุ้น คุ้นเหลือเกิน คุ้นเคยมากมายในความรู้สึก… “เดี๋ยวจะทำแผลให้แบบเบามือที่สุดเลย” คำปลอบกึ่งเอาใจราวเด็กตัวน้อย ถ้าหญิงสาวตรงหน้าลืมตาขึ้นมาได้ คงได้เห็นรอยยิ้มบางเจือความเอ็นดูฉาบอยู่บนใบหน้าไม่ต่างจากคำพูด คิ้วเรียวขมวดแน่นอีกครั้งพลางนิ่วหน้ายุ่งเมื่อความเจ็บจิ๊ดจากหน้าผากแล่นผ่านขึ้นไปจนถึงสมอง สัญชาตญาณสั่งให้มือบางกำแน่นเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในแบบเคยๆ ก่อนคิ้วผูกเป็นปมจะค่อยๆ คลายออก เมื่อรับรู้ถึงสัมผัสอ่อนโยนจากนิ้วเรียวของใครอีกคนที่เอื้อมมาแตะปลายนิ้วบางของมือเล็ก ค่อยๆ คลายมันออกทีละนิ้วอย่างเบามือ กระชับฝ่ามืออุ่นเข้าไว้กับฝ่ามือเย็นชืดซับไปด้วยเหงื่อ “จะดูแลให้ดีที่สุด” “ไม่ต้องกลัวนะ คนเก่ง” อีกครั้งที่ได้ยินประโยคนี้ อบอุ่น ปลอดภัย และมีความสุข ดวงตากลมค่อยๆ ปิดลง พร้อมความรู้สึกผ่อนคลายจากฝ่ามือของใครอีกคนที่ลูบเบาๆ บนศีรษะ ภาพรอยยิ้มที่เคยเลือนรางเริ่มกลับมาชัดเจนในความรู้สึก สายใยบางๆ ที่เคยขาดหายเริ่มปรากฏชัดเจนแม้เพียงแค่ในความฝัน ค่อยๆ ถักทอเรื่องราวปัจจุบันย้อนวันวานกลับสู่อดีต ความทรงจำครั้งแรก….
|