ด้วยใบหน้าที่ต้องถูกแปลงโฉมให้อัปลักษณ์ตามธรรมเนียมตระกูล

หลินเสวี่ยผู้งดงามต้องตกอยู่ในสภาพที่ไม่ว่าผู้ใดก็หมิ่นแคลน

หนำซ้ำยังถูกหลอกใช้จนบิดาและคนในครอบครัวรังเกียจเหยียดหยามยิ่ง

แล้วนางจะใช้ชีวิตต่อจากนี้ได้อย่างไร

“เหตุใดเจ้าถึงต้องทนต่อความอัปลักษณ์เช่นนี้กัน?”

หลินเสวี่ยไม่ได้ตอบคำถาม นางขยับถอยหลังออกไปเพราะเกรงกลัวต่อภาพลวงตาในความฝัน

“...เหตุใดเจ้สต้องกลัวข้า? ทั้งที่ตัวข้าก็คือความชิงชังในส่วนลึกของเจ้า”

เงาสะท้อนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ในคำพูดอันนุ่มนวลล้วนแฝงไปด้วยความเยือกเย็น ร่างสะท้อนดึงหลินเสวี่ยที่สับสนเข้าสู่อ้อมกอด ความอ่อนโยนที่สัมผัสได้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ไม่นานที่นางตกลงสู่อ้อมอกของตัวนางอีกคน เสียงสุดท้ายที่นางได้ยินก่อนสติจะดับไปก็ถูกกล่าวขึ้นมาว่า

“ได้เวลาพักผ่อนแล้วตัวข้า....อย่าได้กังวลอีกเลย ให้ข้าได้เยียวยาความชิงชังของเจ้า ต่อแต่นี้ไป....ชื่อของหลินเสวี่ย จะทำให้พวกมันต้องหวาดกลัวไปทั้งชีวิต”