เขา…บิดาเป็นเจ้า…มารดาเป็นไพร่…
เธอ… บิดาเป็นไพร่ มารดาเป็นเจ้า…
พวกเขาจึงเป็นครึ่งเจ้า…และครึ่งไพร่ เหมือนกัน

เมื่อชะตากรรมนําพาให้มาพบกัน จึงเข้าใจกัน เสน่หากันและกัน ทว่าประวัติศาสตร์แห่งความเจ็บช้ำจากรุ่นบิดามารดา จะนํามาซึ่งรอยยิ้มหรือน้ำตากันแน่

ตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้าย จึงเข้มข้นด้วยเรื่องราวประวัติศาสตร์แห่งแผ่นดินไทใหญ่ ที่ความเป็นอยู่และวิถีชีวิตของผู้คนในแว่นแคว้นหว่างหุบผาต้องขึ้นอยู่กับผู้นํา

พร้อมด้วยชะตากรรมร่วมกันของหมู่เมืองอันชวนให้โศกซึ้งตรึงใจยิ่ง… ขุนหอคํา คือบทสรุปของ เวียงแว่นฟ้า และ หนึ่งฟ้าดินเดียว ที่สมบูรณ์งดงาม เพียงได้อ่านจนถึงบรรทัดสุดท้ายเมื่อเรื่องราวทั้งหลายจบลง แต่หัวใจเราผู้อ่านยังหาได้จบไม่ ใคร่ให้เรื่องราวดำเนินต่อไป จึงจะตระหนักได้ว่า นี่คือนวนิยายที่ละลายชนชั้นเจ้า-ไพร์ได้งดงามและอ่อนหวานยิ่ง…