“ไงจ๊ะคุณนาย คุณปลัดเป็นยังไงบ้าง แซบไหม” ภาวนาทำหน้าเหลอหลาเมื่อได้ยินคำถามจากพยาบาลรุ่นพี่ที่เดินข้ามวอร์ดมาเจอกันโดยบังเอิญ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกอีกฝ่ายเบียดเข้ามาเอ่ยกระเซ้าด้วยเสียงกระซิบ “อะไรกัน ทำเป็นไม่รู้เรื่อง...ก็เรื่องนั้นไง...อย่างว่าน่ะ” “อ้อ...เอ่อ....” ภาวนาอ้ำๆ อึ้งๆ ก็เธอกับคุณปลัดยังไม่ถึงขั้นนั้นกันเลย “อาไร้...ทำไมทำหน้าไร้เดียงสาอย่างนั้น ผู้หญิงแต่งงานแล้วคุยเรื่องพวกนี้ได้จ้ะ อย่าทำเหมือนไม่เคยไปหน่อยเลย” “ก็ยังไม่...” “อะไรกัน !” รุ่นพี่มองเธอเหมือนเห็นของประหลาด “นี่แต่งงานมาเป็นเดือนยังไม่ได้อะไรๆ กันเลยเหรอ” “ก็... คุณเก้าเขาทำงานน่ะค่ะ เพาเองก็เข้าเวรตลอด” “พี่ว่ามันชักแปลกๆ นะ ผู้ชายวัยเจริญพันธุ์ ท่าทางแข็งแรงแต่ไม่เคยนอนกับเมียนี่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ พี่ว่าเธอน่าจะชวนเขาไปตรวจสุขภาพบ้างนะ” ภาวนาก้มหน้าน้อยๆ คล้ายน้อมรับคำแนะนำของรุ่นพี่เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี “เอ๊ะหรือ...” จู่ๆ ศรีสมรก็ร้องขึ้นเมื่อนึกถึงภาพคุณปลัดนพนรินทร์กับนายตำรวจอายุน้อยที่คอยเคียงข้างใกล้ชิดและมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ “อะไรเหรอคะ” ภาวนามองหน้ารุ่นพี่ด้วยแววสงสัยเพราะเสียงร้องที่ค้างคา “เปล่าจ้ะเปล่า...”
|