นวนิยาย ‘รถไฟเที่ยวสุดท้ายจากพญาตองซู’ จะนำพาผู้อ่านเข้าไปสำรวจบาดแผลและชะตากรรมเหล่านั้น ผ่านกระแสสำนึก ผ่านภาวะกึ่งจริงกึ่งฝันและผ่านชิ้นส่วนปากคำของเพื่อนมนุษย์ เพื่อปะติดปะต่อขึ้นเป็นมโนทัศน์ของโลกก่อนแหละหลังสงคราม

เมื่อรถไฟเปิดหวูดส่งสัญญาณ ล้อเหล็กเคลื่อนไปบนรางเหล็ก ผู้โดยสารบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะได้กลับมาที่สถานีเดิมอีกหรือไม่ เช่นเดียวกันกับผู้โดยสารบนรถไฟเที่ยวสุดท้ายจากพญาตองซู บางคนก้าวขึ้นรถไฟด้วยความขมขื่นระทม ขณะรถไฟเคลื่อนผ่านแต่ละสถานี เรื่องเล่ามากมายค่อยๆ ร้อยเรียงกันราวกับโบกี้ของรถไฟขบวนนั้น บ้างก็ว่าขบวนรถไฟนั้นมาเพื่อทำสงครามเพื่อการครอบครองดินแดน บ้างก็ว่าไม้หมอนรถไฟแต่ละชิ้นคือตัวแทนเชลยศึกผู้พ่ายแพ้สงคราม