บุพเพที่น่าขัน...ชักพากาไร้ค่ามาสู่วิมานหงส์ เมื่อคนอย่างเขาลดตัวลงไปหา...ควรนับว่าเป็นบุญของเธอมิใช่หรือ แล้วเหตุใดกาต่ำต้อยถึงได้พรางหนีไม่สิ้นสุด! “ได้คนอย่างฉันมันควรจะเป็นบุญของเธอไม่ใช่หรือ เธอควรจะดีใจสิ ไม่ใช่ร้องไห้ เธอก็รู้ว่าฉันมีครบทุกอย่างที่สามารถทำให้เธอสบายไปตลอดทั้งชาติ แค่ตามใจฉัน เอาใจฉัน มันยากนักหรือไง” ปีย์วรา คือ ผู้หญิงที่คิดว่า ‘น้ำใจไม่มีต้นทุน ให้เท่าไรก็คงไม่ขาดทุน ดังนั้นจึงไม่ต้องตอบแทนกันก็ได้’ เตชินท์ คือ ผู้ชายที่ไม่เชื่อว่าจะมีใครหน้าไหนปฏิเสธเงิน เขาจึงตัดสินหญิงสาวที่จู่ๆ ก็เข้ามาอยู่ในบ้านด้วยอคติ ‘ทำไมไม่เลือกที่จะรับเงินก้อนไป หรือคิดว่าถ้าอยู่แล้วจะได้มากกว่านี้’ แรกเริ่มด้วย ‘อคติ’ พรางเนื้อแท้ของหัวใจไว้ จนความชิดใกล้ชักนำให้ใจได้สัมผัสตัวตนที่แท้จริงของกันและกัน ความรู้สึกบางอย่างที่เรียกว่า ‘รัก’ จึงบังเกิด ทว่า...ไม่อาจบรรจบกันได้ด้วยยังมีทิฐิมาพรางกั้นทั้งสองเอาไว้!
|