“คุณกาย...” ใจของชนิสราหล่นไปกองอยู่แทบเท้า กระทั่งเสียงที่เปล่งออกไปยังแผ่วเบาราวกับเพิ่งควานหาเจอ แม้แต่มธุรดายังไม่รู้ว่าเธอย้ายไปอยู่ที่ไหน แล้วทำไม... “ไงที่รัก” ชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างบนโซฟา “อยู่คนเดียว เหงาหรือเปล่า” เหมือนกับภาพเดจาวูที่เคยเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ดูเหมือนเขารออยู่นานแล้วเห็นได้จากร่องรอยเหงื่อที่ปรากฎบนเสื้อ “เข้ามาได้ยังไง” คำถามที่หลุดออกจากปากหญิงสาวนั้นจะทำให้ชายหนุ่มอารมณ์ดีไม่มากก็น้อย เจ้าของร่างสูงยืดตัวลุกขึ้นแล้วสาวเท้าเข้ามาหาคนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ “ต้องตอบด้วยเหรอ ?” ชนิสราสูดลมหายใจเข้าปอดลึก “นีนจะแจ้งความโทษฐานบุกรุก” “เอาสิ” กวีวัธน์ออกโรงท้า “ถ้านีนกล้า” “...” “ก่อนเช่าห้อง หัดสืบหาเจ้าของตัวจริงบ้างก็ดี” ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบห้อง มุมปากหยักหยัดยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า “แล้วแบบนี้ผมจะปล่อยให้นีนออกไปอยู่คนเดียวได้ยังไง” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นนึกเจ็บใจที่ตัวเองเดินเข้าสู่กรงของคนเจ้าเล่ห์โดยที่เขาไม่ต้องออกแรงด้วยซ้ำ “หนีผัวมาแบบนี้ ไม่น่ารักเลยนะ” โกรธ...โกรธที่สุดท้ายเธอกลายเป็นคนพ่ายแพ้ให้แก่คนร้ายกาจอย่างเขา
|