ตะกร้าสินค้าของคุณ |
---|
ไม่มีสินค้าในตะกร้า |
สินค้าขายดี |
---|
ดวงใจธาม / ม่านแก้ว / สนพ. ทัช / ให
240
192 บาท
ตะปบรัก - Fierce Love / พรัมพรัม (พ 340 255 บาท แด่ฟิลลิปด้วยดวงใจ (บริดเจอร์ตัน 5) 295 250 บาท |
เฟสบุ๊ค |
---|
ลุ้นรักพยัคฆ์มาเฟีย / ปริยากร / สนพ. ปริยากร / ใหม่ |
---|
|
รายละเอียดสินค้า |
---|
อีกครู่ใหญ่ ๆ เขาก็พาเธอมาส่งยังอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ที่พักอาศัยอยู่
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”
เธอค้อมศีรษะกล่าวขอบคุณเขานิดหนึ่ง เมื่อเห็นคนมาส่งเปิดประตูเดินตามลงมาด้วย
“เธอพักอยู่ชั้นไหน”
เดอร์โนรอฟมองขึ้นไปบนตึกสูงไม่ต่ำกว่าสามสิบชั้นที่สร้างเป็นรูปตัวแอล แล้วก็หันมาถามคนที่เดินเซ ๆ ราวกับพร้อมจะล้มอยู่ตลอดเวลานั่นอีกครั้ง
“ชั้นสิบแปดค่ะ”
“ขึ้นไปสิ ฉันจะไปส่ง”
เขาขานรับรู้สิ่งที่เธอบอกในลำคอ แต่ก็ยังไม่ยอมกลับ
“เอ่อ... คือว่าไม่เป็นไรค่ะ ฉันขึ้นไปเองได้”
“ฉันรู้ว่าเธอเก่ง! แต่ฉันจะรอเอาเสื้อคืน”
เขาทำสีหน้าสวนทางกับคำชม ก่อนจะมองเสื้อสูทของตัวเองบนตัวเธอ เหมือนจะบอกจุดประสงค์ที่ตามเธอขึ้นไปอย่างชัดเจน
นั่นสิ อย่างเขา จะมาคิดอะไรเกินเลยกับเธอได้ยังไง...
“งั้นก็ได้ค่ะ...”
หญิงสาวตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินไม่ค่อยตรงทางนักนำเขาไปก่อน
เดอร์โนรอฟมองเจ้าของรองเท้าส้นสูงสีเดียวกับชุดกระโปรงที่ถูกถอดไปถือไว้ในมือที่กำลังเดินขาแทบจะพันกันเสียให้ได้นั่นแล้วก็ได้แต่ส่ายหัว
แต่สุดท้ายก็ต้องเข้าไปช่วยประคองให้เธอเดินไปให้ถึงตัวอาคาร ก่อนที่จะล้มหัวฟาด ลงไปบนพื้นแข็ง ๆ นี่เสียก่อน
“ฉันเดินไหวค่ะ”
คนพูดไม่ได้มองสบตาเขา เพราะรู้สึกว่าจะทำหน้าไม่ค่อยถูก เมื่อมือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมมาจับยึดต้นแขนด้านนอกของเธอไว้มั่น ส่วนอีกข้างก็จับประคองต้นแขนเล็ก ๆ ด้านในของเธอที่เบียดชิดอยู่กับอกเขาให้เดินตรงไปข้างหน้าอย่างมั่นคงด้วยอาการหัวใจเต้นตึก
สงสัยวันนี้เธอจะดื่มหนักไปจริง ๆ ระบบในร่างกายถึงได้ทำงานผิดปกติไปหมด แข้งขาแทบจะขวิดกันเสียให้ได้ หัวอกหัวใจก็เต้นผิดจังหวะไปหมดแล้ว
“เอาไว้เธอเลิกเดินเหยียบเท้าฉันให้ได้ก่อน ค่อยพูดคำนั้นน่ะ!”
เดอร์โนรอฟก้มลงไปมองคนพ่นลมออกจากปากอย่างยอมจำนน เพราะหลักฐานยังคาเท้าเขาได้เห็น
เมื่อกี้เขาอุตส่าห์ไม่ยอมเดินตามเพราะตัวเสื้อที่สั้นกว่าชุดกระโปรงทั่วไปที่เคยเห็นเธอสวมเป็นไหน ๆ ทำให้เห็นความวับ ๆ แวม ๆ จากเรียวขาขาว ๆ ทางด้านหลัง จึงต้องเปลี่ยนเป็นมาช่วยประคองเธอแทน ทว่าภาพจากมุมบนที่เขามองลงไปข้างล่างกับคอเสื้อแหลมลึกของเสื้อสูทเขาที่มันไปอยู่บนตัวเธอตอนนี้นี่สิมันยิ่งแย่ไปกันใหญ่
เดอร์โนรอฟพยายามไม่วอกแวก เขาพาเธอเดินตรงไปยังลิฟต์ที่มีผู้คนใช้อยู่บางตาเนื่องจากเป็นเวลาที่ดึกดื่นเอาการ พอถึงชั้นที่หกผู้คนก็เริ่มเหลือน้อยลง และดูเหมือนว่าตั้งแต่ชั้นที่เก้ามานี่จะไม่มีใครเดินเข้าออกลิฟต์ที่เธอยืนอยู่กับเขาอีกเลย
|
สอบถามหรือแสดงความคิดเห็น |
---|