ผมบอกแล้วไง ว่าคุณน่ะสวยมาก” เขากระซิบอ่อนหวาน แต่เพราะมันเกินที่จะเชื่อได้ แทนที่มุกดาจะหวั่นไหว เธอกลับหัวเราะออกมาเบาๆ “บ้านฉันมีกระจกค่ะ ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นคนหน้าตาใช้ได้ พอไปวัดไปวา ไม่ได้ขาวมาก แต่ก็มีผิวพรรณเนียนสวย แม่ฉันชมตลอดเลยว่าฉันเป็นคนผิวดีมากคนหนึ่ง แต่คนระดับคุณมาชมว่าสวยเนี่ย เชื่อไม่ได้” “ไหงเป็นงั้น” มุกดาจิ้มจมูกโด่งของเขา หากเป็นเมื่อก่อน เธอก็จะเฝ้าคิดวนเวียนว่าเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้คือความฝัน แต่ตอนนี้ เธอเริ่มรับรู้แล้วว่ามันคือความจริง “ฉันสวยจริงๆ เหรอ” “ใช่! คุณสวย” “คุณก็เลยอยากกินฉัน” “อื้ม” ดนัยกฤตกล่าวเสียงกลั้วหัวเราะ “ได้มั้ยล่ะ”
|