ค่ำคืนเร่าร้อนกับคนแปลกหน้า แต่โชคชะตานำพาให้ทั้งสองได้มารู้จักกัน “คุณเป็นแบบนี้เสมอเหรอ?” “อะไร?” คิ้วหนาเลิกสูงนิดๆ ก่อนตอบด้วยเสียงยียวน “ได้ผู้ชายคนหนึ่งแล้วก็ทิ้งไป” “คุณเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันได้!” “อ้อ จริงด้วย หลักฐานชัดเจนเลยบนผ้าปูเตียง” พรรณิการ์อ้าปากแต่ไร้คำจะพูด เธอจึงค่อยๆ หุบปากลง ดวงตาตวัดค้อนมองคนพูดอย่างอดไม่ได้ ปฐวีเห็นท่าทางแบบนี้ก็เกือบจะหลุดหัวเราะออกมาแล้ว แต่ต้องอดทนเอาไว้ตีหน้าขรึมต่อไป “ทำไมต้องแกล้งทำเป็นจำผมไม่ได้ ผมรู้ว่าคุณจำผมได้” พรรณิการ์ทำตาโตตอบกลับ “คนตกใจนี่ จะให้ทำอะไรล่ะ” “ตอนนี้หายตกใจแล้ว?” “ถ้าบอกไม่หายแล้วคุณจะปล่อยฉันไปไหม” พรรณิการ์ย้อนถามทันที ปฐวีนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนตอบกลับ “ไม่” หึ ไหมล่ะ! พรรณิการ์แอบบ่นอุบในใจ