ในที่สุด..

"ช่วยฉันเถอะ ได้โปรด" ปลายเสียงสะขึ้นของหญิงสาวอวดดีฟังดู

น่สงสารกว่าที่คิด

ชายหนุ่มจึงเชยคางของเธอขึ้นเพื่อค้นหาความจริงบางอย่าง เขา

พบทั้งความหวาดกลัวและจำนน โอบอกไม่ถูกเหมือนกันว่านิยมความ

โอนอ่อนที่เพิ่งได้รับมานี้หรือแววตากล้าหาญบ้บิ่นก่อนหน้ามากกว่ากัน

แต่ที่แน่ ๆ ผู้หญิงคนนี้คงได้เรียนรู้แล้วว่าโลกไม่ได้ใจดีกับเธอ เขาและ

คนอื่น ๆ ก็ด้วย ไม่มีใครจำเป็นต้องใจดีกับเธอเลยสักนิด

"เป็นนางบำเรอ เป็นหมา เป็นแมว คนสวน คนครัว เป็นทาส ได้

หมดทั้งนั้น"

ตอนที่น้ำตาของเธอหล่นจากแก้มลงมาสัมผัสมือเขา มันให้ความ

รู้สึกเย็นกว่าปกติจนเพียงพอที่จะดับอารมณ์ร้ายกาจอื่น ๆ ซีโอเพียง

ยิ้มที่มุมปาก ปล่อยมือจากปลายคางมนเพื่อไปวางบนหัวทุยกระเซอะ

กระเชิงของหญิงสาว ลูบเบา ๆ เหมือนจะปลอบลูกสัตว์จอมพยศที่

เพิ่งถูกกำราบได้คลายความตึงเครียดลง จริง ๆ เขาหวังให้เธอเชื่อง

"น่ารักดีนี่ สารพัดประโยชน์แบบนี้ ค่อยน่าเก็บไปเลี้ยงหน่อย"