เสิ่นเตี้ยนเถียนคือคุณหนูรองจวนอัครเสนาบดี แต่มารดาผู้ให้กำเนิดมีสถานะต่ำต้อยเป็นเพียงอนุภรรยา นางไม่อยากเป็นอนุภรรยาของผู้อื่นเหมือนเช่นมารดา จึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อหลีกหนีชะตากรรมอันบัดซบนี้ แต่เหตุไฉนยิ่งต่อสู้ดิ้นรน ชีวิตของนางก็ยิ่งบัดซบลงเรื่อยๆ เลยเล่า!

...............................

เสิ่นเตี้ยนเถียนลอบกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาทั้งสองข้างพร่าพราย สติสัมปชัญญะเริ่มเลือนรางลงทุกขณะ เกรงว่ายามนี้ตัวนางคงถูกบาปกรรมกัดกินมโนสำนึกในส่วนสุดท้ายเสียแล้ว ถึงได้รู้สึกว่าไต้ซือรูปนี้รูปงามและร่างกายกำยำแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง หากได้บางอย่างของท่านเข้ามาเติมเต็ม ร่างกายของนางคงคลายความร้อนรุ่มลงได้ หญิงสาวยกมือขึ้นขยับคอเสื้อให้เปิดกว้างออกอีกนิด แล้วพาร่างอ้อนแอ้นของตนค่อยๆ คลานเข้าไปหาอย่างเหม่อลอย ครั้นแผ่นหลังของไต้ซืออยู่ในระยะเพียงปลายนิ้วมือเอื้อมคว้า นางรีบชักมือกลับมา แล้วสะบัดตบลงบนใบหน้าตนเองอย่างรุนแรง

เพียะ!

“นี่ข้าทำสิ่งใดอยู่! ข้าไร้สติถึงเพียงนี้ได้อย่างไร! ล่วงเกินไต้ซือผู้บำเพ็ญเพียร ต่อให้ตกนรกโลกันตร์ขุมสุดท้ายสิบชาติก็ไม่อาจชำระล้างบาปกรรมนี้ได้ ใช่! ข้าต้องมีสติ ข้าต้องมีสติ”

เสิ่นเตี้ยนเถียนพึมพำเรียกสติ ทั้งยังลงมือตบหน้าตนเองไปอีกสามสี่ครั้งจนโลหิตไหลซึมลงมาตามมุมปาก

ไต้ซือได้ยินและรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง ท่านพยายามไม่สนใจ ยังคงนั่งหลับตาพยายามข่มจิตให้เกาะอยู่ที่บทสวดคาถาชำระใจเพียงเท่านั้น แต่ท่านหารู้ไม่ว่าลมหายใจของตนทวีความหอบกระชั้น บทสวดที่เปล่งออกมานั้นก็เริ่มแผ่วเบาลงราวกับจะขาดห้วงขึ้นทุกที

ไต้ซือรู้สึกคล้ายตกอยู่ในห้วงฝันอันสะลึมสะลือ ท่านละทางโลกมุ่งสู่วิถีบำเพ็ญเพียรมาหลายปี กิเลสโลกีย์แดงทั้งมวลล้วนเป็นสิ่งว่างเปล่า ไม่ต่างจากเงาในสายธาราหรือก้อนเมฆบนผืนนภา ไม่มีผลต่อจิตใจมานานแล้ว ทว่าไม่ใช่ในยามที่สติถูกฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดกดให้จมอยู่ในห้วงฝันนี้ ทั้งกายร้อนผ่าวราวกับนั่งอยู่บนกองเพลิง ตรงกลางร่างปวดปร่าอีกทั้งขัดเกร็งจนแทบจะทนไม่ไหว บางครายังรู้สึกเสมือนมีมืออันบอบบางและนุ่มนวลของสตรีลูบไล้เรือนกาย บางคราเสมือนเห็นนางโจรชั่วช้ากำลังส่งยิ้มยั่วยวน

ในขณะที่ไต้ซือกำลังสูดลมหายใจหนักๆ เข้าออกๆ พยายามระงับกิเลสอย่างสุดความสามารถ จู่ๆ ร่างอรชรก็โถมเข้ามาสวมกอดเอวจากทางเบื้องหลัง รัดแน่นเสียจนผู้ทรงศีลสัมผัสได้ถึงเนินเนื้อทรวงอกอันนุ่มนิ่ม ดวงตาของไต้ซือเบิกโพลงทันที

“นี่เจ้า! ทำสิ่ง........”

คำบริภาษรุนแรงถูกกลืนหายไปด้วยจุมพิตอันเร่าร้อน เสิ่นเตี้ยนเถียนโน้มกายมาเบื้องหน้า แล้วโถมร่างเข้าใส่จนทั้งคู่เสียหลักล้มตัวนอนลงบนพื้น

เสิ่นเตี้ยนเถียนทาบทับเรือนกายอ้อนแอ้นของตนไปบนร่างสูงใหญ่กำยำ บดเคล้าดูดดึงริมฝีปากของไต้ซืออย่างหิวกระหาย หญิงสาวถูกฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดทำลายมโนสำนึกจนหมดสิ้นแล้ว บดเบียดเสียดสีเรือนร่างเข้าหาผู้ทรงศีลตามความปรารถนาดั้งเดิมของมนุษย์ที่ไม่สามารถควบคุมได้ ฝ่ามือเล็กกระชากจีวรสีเทาเข้มออกอย่างรวดเร็ว แผงอกกำยำเผยออกมา ดวงตาฉ่ำปรือเหม่อลอยทอดมองอย่างลุ่มหลง และลูบไล้ด้วยท่าทางคลั่งไคล้ ก่อนจะชะงักงันไปเล็กน้อยหลังจากมองเห็นรอยแผลเป็นรูลึกคล้ายถูกอาวุธมีคมทิ่มแทงจนลายพร้อยเต็มท่อนแขน

ไต้ซือกัดริมฝีปากตนเองแน่นจนโลหิตไหลซึม พยายามปัดป้องไม่ให้นางโจรฉกเรียวลิ้นเข้ามาได้ หากแต่กระทำได้ยากเย็นเหลือเกิน ด้วยตนเองก็ถูกฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดครอบงำไม่ต่างกัน ไต้ซือถูกปลุกเร้าจนใบหน้าและลำคอแดงเถือก หายใจหอบถี่ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงรุนแรง กระทั่งรู้สึกว่าอาภรณ์ท่อนล่างของตนถูกปลดเปลื้อง ซ้ำร้ายเรียวมือเล็กยังกอบกุมอยู่ตรงนั้นแล้ว

“นี่เจ้า! อย่า!”