#โปรยปกหน้า “สาบานว่าถ้ายอมพี่ดีๆ พี่จะฟัดกับปอสามวันสามคืนแบบไม่พักเลย” #โปรยปกหลัง “ปอ!? ทำไมต้องบอกคุณย่าเรื่องที่เราหย่ากัน ทำไมไม่รอให้ย่ายกมรดกให้พี่ก่อน” “แล้วทำไมปอต้องทำอย่างนั้น นอกจากความเจ็บปวด พี่ให้อะไรปอล่ะ” “แต่เราตกลงกันแล้ว! เธอรับปากพี่แล้ว!” ไม่ใช่แค่ตะคอก แต่มือข้างหนึ่งกระชากแขนหล่อนด้วยแรงอารมณ์ เขาจะไม่โมโหเลย ถ้าหล่อนไม่ได้รับปากดิบดี “ปอก็แค่ทำสิ่งที่ปอทำได้ จะพูดหรือไม่พูด มันก็เรื่องของปอ” “รู้จักมีสัจจะซะบ้าง! ทุกอย่างมันพังไปหมดเพราะเธอ!” กล่าวหาหล่อนด้วยโทสะอันมากมี มือที่จับแขนหล่อนไว้ เหวี่ยงร่างหล่อนออกห่างตัว ปัณณรีสะท้อนในอก เจ็บกายไม่เท่าไร แต่ที่หัวใจมันร้าวระบม ถ้าเป็นพี่คชาคนเก่า เธอคงไม่มีวันเจ็บตัวแบบนี้ “ช่วย...ใจดีกับปอหน่อยได้ไหม ปอท้องอยู่นะพี่คชา...ปอท้อง...” “อะไรนะ!?”
|