"ตราบใดสายน้ำตรงหน้ายังมิเปลี่ยนสี ราชาแห่งขุนเขาจักมิหยุดเข่นฆ่า แล

เมื่อใดจอมราชันต้องมนตรา กำแพงแห่งนคราจักมลาย"

แม้คำทำนายกล่าวไว้เช่นนั้น แต่องค์อัศวยันต์ก็หาได้บำเกรงไม่ พระองค์ยังคง

เสด็จไปมายาธประที่เต็มไปด้วยมนตรา ด้วยประจัษ์แจ้งแก่ใจว่าสิ่งที่ตามหาซุกซ่อน

อยู่แห่งหนใด

แลมิรู้ว่าเป็นบุญพาวาสนาหนุนนำหรือเวรกรรมไสส่ง เมื่อกษัตริย์หนุ่มรูปงาม

แห่งบรรพตศักดิ์สิทธิ์ ได้ช่วยสตรีนางหนึ่งไว้ก่อนจะถูกกระแสน้ำซัดตกผาสูง นาม

ของนางคือปลายมาศ-ปลายน้ำสีทอง ทว่าตามจารีตของชาวมายา สตรีใดต้องมลทิน

เมื่อครบสามวันยังมิมี บดี มารับตัว...จักต้องถูกเผาทั้งเป็น!

องค์อัศวยันต์จะตัดสินพระทัยเยี่ยงไร หากช่วยดรุณีวัยแรกแย้มผู้นั้นด้วยการ

รับเป็นนางห้าม ก็กริ่งเกรงว่าจักเผลอต้องมนตราแห่งนาง

ฤๅความประมาทคือมรรคาแห่งเสื่อม แลเหตุวิบัติจักเกิดในรัชสมัยของพระองค์

อาณาจักรบรรพสิงขร...ถึงคราวมลาย!