มั่นหมาย มั่นคง มั่นใจ เลี้ยงต้อยคืออะไร ‘ป๋าไม้ โมกข์มงคล’ ไม่เข้าใจ ก็แค่อุ้มมาตั้งแต่วันแรก จูงไปโรงเรียนครั้งแรก เรียกว่าเลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกก็ไม่ผิดอะไร ลามมาจนต้องรับบท ‘คนดูแล’ ในวันที่หล่อนไม่เหลือใคร ในขณะที่ ‘ลูกหนู นีรชา’ นึกว่าต้องเป๋ไป ตอนกลายเป็นกำพร้า ทว่าเจ้านายของพ่อ พี่ชายที่แสนดี กลับยื่นอ้อมกอด มาประคองให้เดินต่อไป .... เมื่อสัญญาแล้วก็ต้องทำให้ดี คำว่า ‘ตามใจ’ ของ ‘พี่ไม้’ ไม่ได้พูดเล่นๆ ไม่ต้องบอก ไม่ต้องเอ่ย แค่เขาคิดว่าหล่อนควรได้อะไร ไม่เกินอึดใจ ทุกอย่างก็มากองตรงหน้าทันที จาก ‘ดูแล’ ตามหน้าที่ โมกข์มงคลก็เริ่ม ‘หวั่นใจ’ จนต้องเว้นระยะห่างเพื่อความปลอดภัย ไม่ใช่ของใคร นอกจากตัวยัยเด็กสวยคนนั้นเอง .... ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ตัวเขาเริ่มหวั่นไหว ทว่า ‘เฮียไม้’ ก็รอจนแน่ใจ ถึงได้พูดออกไปว่า ‘ชอบกัน’ ส่วน ‘คุณลูกหนู’ คนสวยก็ได้แต่พยายามห้ามความรู้สึกไว้ บอกตัวเองให้กรี๊ดโมกข์มงคลแต่พอดี คงสถานะไว้ที่ ‘ติ่ง’ จะได้ไม่เสียใจ พยายามเปิดใจให้หนุ่มคนไหน ก็ไม่เคยมีใครเข้าใกล้อกข้างซ้าย เพราะพอนึกถึงคำว่า ‘แฟน’ หน้าของ ‘พี่ไม้’ ก็ลอยแซงเข้ามาทันที .... ทว่าเมื่อได้เรียนรู้ ได้ชิดใกล้ ต่างฝ่ายก็ยิ่งรู้สึกดีที่มีกัน ถึงกระนั้น จะให้เป็น ‘คู่แท้’ แค่ไหน ก็ยังต้องมีอุปสรรคมากวนใจ แต่ทั้งสองฝ่ายก็ยังจับมือกันไว้ ไม่คิดเลิกรา ก็รักกันขนาดนี้ จะให้โกรธกันบ้าง ไม่สบอารมณ์กันบ้าง ไม่ถูกใจกันบ้าง ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร เพราะเหนือจากนั้น มันมีแต่ความพอใจ มีแต่ความภูมิใจ มีแต่ความอิ่มเอมใจ และที่สำคัญ คนทั้งคู่นั้น ‘มันรักไปหมดแล้ว’
|